segutilum
Latin edit
Alternative forms edit
Etymology edit
Possibly from a pre-Roman substrate of Iberia.[1]
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /seˈɡu.ti.lum/, [s̠ɛˈɡʊt̪ɪɫ̪ʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /seˈɡu.ti.lum/, [seˈɡuːt̪ilum]
Noun edit
segutilum n (genitive segutilī); second declension
Declension edit
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | segutilum | segutila |
Genitive | segutilī | segutilōrum |
Dative | segutilō | segutilīs |
Accusative | segutilum | segutila |
Ablative | segutilō | segutilīs |
Vocative | segutilum | segutila |
References edit
- ^ Walde, Alois, Hofmann, Johann Baptist (1954) “segutilum”, in Lateinisches etymologisches Wörterbuch (in German), 3rd edition, volume 2, Heidelberg: Carl Winter, page 510
- “segutilum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- segullum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.