skrika

Icelandic

Verb

skrika (weak verb, third-person singular past indicative skrikaði, supine skrikað)

1. to skid, to slide

Conjugation

skrika — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að skrika
supine (sagnbót)		skrikað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skrikandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skrika	við skrikum	present (nútíð)	ég skriki	við skrikum
	þú skrikar	þið skrikið		þú skrikir	þið skrikið
	hann, hún, það skrikar	þeir, þær, þau skrika		hann, hún, það skriki	þeir, þær, þau skriki
past (þátíð)	ég skrikaði	við skrikuðum	past (þátíð)	ég skrikaði	við skrikuðum
	þú skrikaðir	þið skrikuðuð		þú skrikaðir	þið skrikuðuð
	hann, hún, það skrikaði	þeir, þær, þau skrikuðu		hann, hún, það skrikaði	þeir, þær, þau skrikuðu
imperative (boðháttur)	skrika (þú)	skrikið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skrikaðu	skrikiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Further reading

• “skrika” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• skrikene

Noun

skrika n

1. definite plural of skrik

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Onomatopoeic.

Alternative forms

• skrike (e-infinitive)
• skrik (Trøndelag dialect, apocope)

Pronunciation

• IPA^(key): /²skriːkɑ/

Verb

skrika (present tense skrik, past tense skreik, supine skrike, past participle skriken, present participle skrikande, imperative skrik)

1. (intransitive) to scream
   • 1734, “LAnte oster Kraakelund”, in Den fyrste morgonblånen, Oslo: Novus, published 1990, page 38:

     æg ropte og skreik paa vor herre.

     I shouted and cried for our Lord.

2. (intransitive, Trøndelag) to cry, weep loudly

Derived terms

• bælskrika
• hylskrika
• illskrika
• niskrika
• ramskrika
• skrik
• skrika opp
• skrika ut
• storskrika

 

Noun

skrika f

1. definite singular of skrike

skrika f

1. (pre-2012) alternative form of skrike

Etymology 2

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈskriːçɑ/, /ˈskriːkɑ/

Noun

skrika n

1. definite plural of skrik

References

• “skrika” in The Nynorsk Dictionary.

Anagrams

• kiksar, sikkar, skarki, rikkas

Swedish

Etymology

From Old Norse skríkja, from Proto-Germanic *skrīkijaną. Cognate to English shriek/skrike and German schreien.

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

skrika (present skriker, preterite skrek, supine skrikit, imperative skrik)

1. to scream, to yell, to shout

   Varför skriker du?

   Why are you shouting?

Conjugation

Conjugation of skrika (class 1 strong)

	Active		Passive
Infinitive	skrika		skrikas
Supine	skrikit		skrikits
Imperative	skrik		—
Imper. plural1	skriken		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	skriker	skrek	skriks, skrikes	skreks
Ind. plural1	skrika	skreko	skrikas	skrekos
Subjunctive2	skrike	skreke	skrikes	skrekes
	Participles
Present participle	skrikande
Past participle	skriken
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Derived terms

• gallskrika
• skrika i högan sky
• skrika som en stucken gris (“squeal like a stuck pig”)

Related terms

• skrik
• skrikig

See also

• ropa (“shout”)

Further reading

• skrika in Svenska Akademiens ordböcker
• skrika in Elof Hellquist, Svensk etymologisk ordbok (1st ed., 1922)