sneeuwen
Dutch edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
From Middle Dutch sneuwen, sneeuwen, equivalent to sneeuw + -en. Displaced Middle Dutch snuwen due to analogy with regenen and hagelen.[1]
Verb edit
sneeuwen
- to snow
Inflection edit
Inflection of sneeuwen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | sneeuwen | |||
past singular | sneeuwde | |||
past participle | gesneeuwd | |||
infinitive | sneeuwen | |||
gerund | sneeuwen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | sneeuw | sneeuwde | ||
2nd person sing. (jij) | sneeuwt | sneeuwde | ||
2nd person sing. (u) | sneeuwt | sneeuwde | ||
2nd person sing. (gij) | sneeuwt | sneeuwde | ||
3rd person singular | sneeuwt | sneeuwde | ||
plural | sneeuwen | sneeuwden | ||
subjunctive sing.1 | sneeuwe | sneeuwde | ||
subjunctive plur.1 | sneeuwen | sneeuwden | ||
imperative sing. | sneeuw | |||
imperative plur.1 | sneeuwt | |||
participles | sneeuwend | gesneeuwd | ||
1) Archaic. |
Derived terms edit
- ondersneeuwen (“to snow under”)
Etymology 2 edit
From sneeuw (“snow”) + -en (suffix for material adjective).
Adjective edit
sneeuwen (not comparable)
- snowy, consisting of snow
- De schuilplaats had een sneeuwen dak.
- The shelter had a roof of snow.
- snow white, being the colour of snow
References edit
- ^ sneeuwen; in: M. Philippa e.a., "Etymologisch Woordenboek van het Nederlands"