spatiatus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of spatior
Participle edit
spatiātus (feminine spatiāta, neuter spatiātum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | spatiātus | spatiāta | spatiātum | spatiātī | spatiātae | spatiāta | |
Genitive | spatiātī | spatiātae | spatiātī | spatiātōrum | spatiātārum | spatiātōrum | |
Dative | spatiātō | spatiātō | spatiātīs | ||||
Accusative | spatiātum | spatiātam | spatiātum | spatiātōs | spatiātās | spatiāta | |
Ablative | spatiātō | spatiātā | spatiātō | spatiātīs | |||
Vocative | spatiāte | spatiāta | spatiātum | spatiātī | spatiātae | spatiāta |
References edit
- spatiatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)