sterken
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch sterken, from Old Dutch *sterken, from Proto-West Germanic *starkijan.
Pronunciation edit
Verb edit
sterken
- to fortify
- (figuratively) to encourage, to give strength to
- Sterkte ermee! — Stay strong!
Inflection edit
Inflection of sterken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | sterken | |||
past singular | sterkte | |||
past participle | gesterkt | |||
infinitive | sterken | |||
gerund | sterken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | sterk | sterkte | ||
2nd person sing. (jij) | sterkt | sterkte | ||
2nd person sing. (u) | sterkt | sterkte | ||
2nd person sing. (gij) | sterkt | sterkte | ||
3rd person singular | sterkt | sterkte | ||
plural | sterken | sterkten | ||
subjunctive sing.1 | sterke | sterkte | ||
subjunctive plur.1 | sterken | sterkten | ||
imperative sing. | sterk | |||
imperative plur.1 | sterkt | |||
participles | sterkend | gesterkt | ||
1) Archaic. |
Derived terms edit
Descendants edit
Anagrams edit
Middle Dutch edit
Etymology edit
From Old Dutch *sterken, from Proto-West Germanic *starkijan.
Verb edit
sterken
- to strengthen, to make/become stronger
Inflection edit
This verb needs an inflection-table template.
Descendants edit
Further reading edit
- “sterken”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “sterken (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I