stultiloquentia
Latin edit
Etymology edit
Coined by Plautus, from stultus + loquēns + -ia.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /stul.ti.loˈkʷen.ti.a/, [s̠t̪ʊɫ̪t̪ɪɫ̪ɔˈkʷɛn̪t̪iä]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /stul.ti.loˈkwen.t͡si.a/, [st̪ul̪t̪iloˈkwɛnt̪͡s̪iä]
Noun edit
stultiloquentia f (genitive stultiloquentiae); first declension
Declension edit
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | stultiloquentia | stultiloquentiae |
Genitive | stultiloquentiae | stultiloquentiārum |
Dative | stultiloquentiae | stultiloquentiīs |
Accusative | stultiloquentiam | stultiloquentiās |
Ablative | stultiloquentiā | stultiloquentiīs |
Vocative | stultiloquentia | stultiloquentiae |
References edit
- “stultĭlŏquentĭa”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- stultĭlŏquentĭa in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.