Latin edit

Etymology 1 edit

From subiciō (throw under or near; supply; forge; subject; propose).

Noun edit

subiectum n (genitive subiectī); second declension

  1. That which is spoken of; the foundation or subject of a proposition.
Declension edit

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative subiectum subiecta
Genitive subiectī subiectōrum
Dative subiectō subiectīs
Accusative subiectum subiecta
Ablative subiectō subiectīs
Vocative subiectum subiecta
Descendants edit

Verb edit

subiectum

  1. accusative supine of subiciō

Etymology 2 edit

Inflected form of subiectus, -ūs (laying under).

Noun edit

subiectum

  1. accusative singular of subiectus

Etymology 3 edit

Inflected form of subiectus, -a, -um (thrown under or near, adjacent; supplied; forged; subjected; proposed).

Participle edit

subiectum

  1. inflection of subiectus:
    1. nominative/accusative/vocative neuter singular
    2. accusative masculine singular

References edit

  • subiectum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • subiectum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) the town lies at the foot of a mountain: oppidum monti subiectum est
    • (ambiguous) to come within the sphere of the senses: sensibus or sub sensus subiectum esse
    • (ambiguous) to have to submit to the uncertainties of fortune; to be subject to Fortune's caprice: sub varios incertosque casus subiectum esse
    • (ambiguous) to be comprised under the term 'fear.: sub metum subiectum esse
    • (ambiguous) to be subject to some one, under some one's dominion: subiectum esse, obnoxium esse imperio or dicioni alicuius (not simply alicui)