See also: titubò

Catalan edit

Verb edit

titubo

  1. first-person singular present indicative of titubar

Italian edit

Verb edit

titubo

  1. first-person singular present indicative of titubare

Latin edit

Etymology edit

From a reduplication of Proto-Indo-European *(s)tewp-, from *(s)tew- (to push, hit).[1] Compare Latin stupeō.

Pronunciation edit

Verb edit

titubō (present infinitive titubāre, perfect active titubāvī, supine titubātum); first conjugation

  1. to stagger, totter, reel
    • 8 CE, Ovid, Fasti 3.539:
      cum redeunt, titubant et sunt spectācula volgī
      When they return, they stagger, and they're a [drunken] spectacle for onlookers
      (The ancient Romans celebrated the festival of Anna Perenna on the Ides of March.)
  2. to hesitate, falter, waver

Conjugation edit

   Conjugation of titubō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present titubō titubās titubat titubāmus titubātis titubant
imperfect titubābam titubābās titubābat titubābāmus titubābātis titubābant
future titubābō titubābis titubābit titubābimus titubābitis titubābunt
perfect titubāvī titubāvistī titubāvit titubāvimus titubāvistis titubāvērunt,
titubāvēre
pluperfect titubāveram titubāverās titubāverat titubāverāmus titubāverātis titubāverant
future perfect titubāverō titubāveris titubāverit titubāverimus titubāveritis titubāverint
passive present titubor titubāris,
titubāre
titubātur titubāmur titubāminī titubantur
imperfect titubābar titubābāris,
titubābāre
titubābātur titubābāmur titubābāminī titubābantur
future titubābor titubāberis,
titubābere
titubābitur titubābimur titubābiminī titubābuntur
perfect titubātus + present active indicative of sum
pluperfect titubātus + imperfect active indicative of sum
future perfect titubātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present titubem titubēs titubet titubēmus titubētis titubent
imperfect titubārem titubārēs titubāret titubārēmus titubārētis titubārent
perfect titubāverim titubāverīs titubāverit titubāverīmus titubāverītis titubāverint
pluperfect titubāvissem titubāvissēs titubāvisset titubāvissēmus titubāvissētis titubāvissent
passive present tituber titubēris,
titubēre
titubētur titubēmur titubēminī titubentur
imperfect titubārer titubārēris,
titubārēre
titubārētur titubārēmur titubārēminī titubārentur
perfect titubātus + present active subjunctive of sum
pluperfect titubātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present titubā titubāte
future titubātō titubātō titubātōte titubantō
passive present titubāre titubāminī
future titubātor titubātor titubantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives titubāre titubāvisse titubātūrum esse titubārī titubātum esse titubātum īrī
participles titubāns titubātūrus titubātus titubandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
titubandī titubandō titubandum titubandō titubātum titubātū

Derived terms edit

Descendants edit

References edit

  • titubo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • titubo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • titubo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  1. ^ Walde, Alois, Hofmann, Johann Baptist (1954) “titubo”, in Lateinisches etymologisches Wörterbuch (in German), 3rd edition, volume 2, Heidelberg: Carl Winter, page 686

Spanish edit

Verb edit

titubo

  1. first-person singular present indicative of titubar