veifa

Icelandic

Etymology

From Old Norse veifa, from Proto-Germanic *waibjō, from Proto-Indo-European *weyp-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈveiːva/
• Rhymes: -eiːva

Verb

veifa (weak verb, third-person singular past indicative veifaði, supine veifað)

1. (transitive, with dative) to swing

   Synonyms: vingsa, sveifla

2. (transitive, with dative) to wave

   Synonym: vinka

Conjugation

veifa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að veifa
supine (sagnbót)		veifað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veifandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veifa	við veifum	present (nútíð)	ég veifi	við veifum
	þú veifar	þið veifið		þú veifir	þið veifið
	hann, hún, það veifar	þeir, þær, þau veifa		hann, hún, það veifi	þeir, þær, þau veifi
past (þátíð)	ég veifaði	við veifuðum	past (þátíð)	ég veifaði	við veifuðum
	þú veifaðir	þið veifuðuð		þú veifaðir	þið veifuðuð
	hann, hún, það veifaði	þeir, þær, þau veifuðu		hann, hún, það veifaði	þeir, þær, þau veifuðu
imperative (boðháttur)	veifa (þú)	veifið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veifaðu	veifiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veifast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að veifast
supine (sagnbót)		veifast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veifandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veifast	við veifumst	present (nútíð)	ég veifist	við veifumst
	þú veifast	þið veifist		þú veifist	þið veifist
	hann, hún, það veifast	þeir, þær, þau veifast		hann, hún, það veifist	þeir, þær, þau veifist
past (þátíð)	ég veifaðist	við veifuðumst	past (þátíð)	ég veifaðist	við veifuðumst
	þú veifaðist	þið veifuðust		þú veifaðist	þið veifuðust
	hann, hún, það veifaðist	þeir, þær, þau veifuðust		hann, hún, það veifaðist	þeir, þær, þau veifuðust
imperative (boðháttur)	veifast (þú)	veifist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veifastu	veifisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veifaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	veifaður	veifuð	veifað		veifaðir	veifaðar	veifuð
accusative (þolfall)	veifaðan	veifaða	veifað		veifaða	veifaðar	veifuð
dative (þágufall)	veifuðum	veifaðri	veifuðu		veifuðum	veifuðum	veifuðum
genitive (eignarfall)	veifaðs	veifaðrar	veifaðs		veifaðra	veifaðra	veifaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	veifaði	veifaða	veifaða		veifuðu	veifuðu	veifuðu
accusative (þolfall)	veifaða	veifuðu	veifaða		veifuðu	veifuðu	veifuðu
dative (þágufall)	veifaða	veifuðu	veifaða		veifuðu	veifuðu	veifuðu
genitive (eignarfall)	veifaða	veifuðu	veifaða		veifuðu	veifuðu	veifuðu

Noun

veifa f (genitive singular veifu, nominative plural veifur)

1. pennant, flag

Declension

declension of veifa

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	veifa	veifan	veifur	veifurnar
accusative	veifu	veifuna	veifur	veifurnar
dative	veifu	veifunni	veifum	veifunum
genitive	veifu	veifunnar	veifa/veifna	veifanna/veifnanna

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *waibijaną, whence also Gothic 𐌱𐌹𐍅𐌰𐌹𐌱𐌾𐌰𐌽 (biwaibjan).

Verb

veifa

1. to wave

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Icelandic: veifa
• Norwegian: veive
• Swedish: veva

References

• “veifa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press