See also: verificó and verificò

Catalan edit

Verb edit

verifico

  1. first-person singular present indicative of verificar

Galician edit

Verb edit

verifico

  1. first-person singular present indicative of verificar

Italian edit

Verb edit

verifico

  1. first-person singular present indicative of verificare

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

From vērus (true) +‎ faciō (do, make), formed with the latter component as the causative suffix -ificō. First attested in the 5th century.

Pronunciation edit

Verb edit

vērificō (present infinitive vērificāre, perfect active vērificāvī, supine vērificātum); first conjugation

  1. (Late Latin, Medieval Latin) to present something as true
    • lived ca. 400 - 461, Pope Leo I, De haeresi et historia Manichaeorum 55:
      Non mirum ergo si quae exposuit Archelaus in laudatis Actis verificari potuerint, maxime quia, ut iam vidimus, Marcellus, sive Marcellinus, qui imperiali auctoritate Mesopotamiae provinciae rebus praeerat, utpote catholicus, fidei veritatis propagationisque in desiderio erat
      It isn't surprising that they have been able to present, as true, what Archelaus elaborated upon in his much-praised Acta. All the more so since, as noted, Marcellus, also known as Marcellinus, was in power with imperial authority in the province of Mesopotamia, and as a Roman Christian, he desired the truth and propagation of our faith.
    • lived 480 - 525 CE, Boethius, Interpretatio Topicorum Aristotelis 64:
      Non enim erit proprium, quod positum est esse proprium, ut quia de geometra non verificatur indeceptibilem esse ab oratione (nam decipitur geometer cum pseudographiam facit)
      Therefore, what has been stated to be proper would not be proper, as, regarding the geometer, it would not be presented as true that he is not able to be deceived by an oration (as a geometer is deceived once he writes a false presentation)
  2. (Medieval Latin) to verify, confirm the truth, confirm whether it is true
    • lived ca. 805 - ca. 846, Agnellus, sive Andreas Ravennatensis, Liber Pontificalis 106, (in Patrologia Latina):
      Id enim de Galla Theodosii senioris uxore secunda, quae brevi post nuptias in puerperio decedens, nec sua, nec viri potuit decennalia celebrare, seu tricennalia multiplicare, verificari haud potest.
      This event of Galla, Theodosius the Elder's second wife, who allegedly passed away soon after her wedding in childbirth, and so could not do a 10-year celebration or even a 3-year one of hers or her husband's, can not at all be verified.
    • 1292, Roger Bacon, Compendium studii theologiae 58, (as cited in Dictionary of Medieval Latin from British Sources):
      Predicatum necessarium potest verificari de subjecto aliquo ente et de aliquo non ente
      A necessary predicate can be verified (confirmed as true) whether a subject is an entity or a non-entity
  3. (Medieval Latin) to aver, prove or justify a plea (by jury or by records)

Conjugation edit

   Conjugation of vērificō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vērificō vērificās vērificat vērificāmus vērificātis vērificant
imperfect vērificābam vērificābās vērificābat vērificābāmus vērificābātis vērificābant
future vērificābō vērificābis vērificābit vērificābimus vērificābitis vērificābunt
perfect vērificāvī vērificāvistī vērificāvit vērificāvimus vērificāvistis vērificāvērunt,
vērificāvēre
pluperfect vērificāveram vērificāverās vērificāverat vērificāverāmus vērificāverātis vērificāverant
future perfect vērificāverō vērificāveris vērificāverit vērificāverimus vērificāveritis vērificāverint
passive present vērificor vērificāris,
vērificāre
vērificātur vērificāmur vērificāminī vērificantur
imperfect vērificābar vērificābāris,
vērificābāre
vērificābātur vērificābāmur vērificābāminī vērificābantur
future vērificābor vērificāberis,
vērificābere
vērificābitur vērificābimur vērificābiminī vērificābuntur
perfect vērificātus + present active indicative of sum
pluperfect vērificātus + imperfect active indicative of sum
future perfect vērificātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vērificem vērificēs vērificet vērificēmus vērificētis vērificent
imperfect vērificārem vērificārēs vērificāret vērificārēmus vērificārētis vērificārent
perfect vērificāverim vērificāverīs vērificāverit vērificāverīmus vērificāverītis vērificāverint
pluperfect vērificāvissem vērificāvissēs vērificāvisset vērificāvissēmus vērificāvissētis vērificāvissent
passive present vērificer vērificēris,
vērificēre
vērificētur vērificēmur vērificēminī vērificentur
imperfect vērificārer vērificārēris,
vērificārēre
vērificārētur vērificārēmur vērificārēminī vērificārentur
perfect vērificātus + present active subjunctive of sum
pluperfect vērificātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vērificā vērificāte
future vērificātō vērificātō vērificātōte vērificantō
passive present vērificāre vērificāminī
future vērificātor vērificātor vērificantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vērificāre vērificāvisse vērificātūrum esse vērificārī vērificātum esse vērificātum īrī
participles vērificāns vērificātūrus vērificātus vērificandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
vērificandī vērificandō vērificandum vērificandō vērificātum vērificātū

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  • R. E. Latham, D. R. Howlett, and R. K. Ashdowne, editors (1975-2013), “verificare”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources, London: British Academy, retrieved 2021-02-21

Portuguese edit

Verb edit

verifico

  1. first-person singular present indicative of verificar

Spanish edit

Verb edit

verifico

  1. first-person singular present indicative of verificar