vindicalis
Latin edit
Etymology edit
vindic- (stem of vindex, “avenger”, “punisher”, “revenger”) + -ālis (suffix forming adjectives of relationship)
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /u̯in.diˈkaː.lis/, [u̯ɪn̪d̪ɪˈkäːlʲɪs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /vin.diˈka.lis/, [vin̪d̪iˈkäːlis]
Adjective edit
vindicālis (neuter vindicāle); third-declension two-termination adjective
- (Medieval Latin) avenging, punishing, vengeful, vindictive, †vindicative [ante 978]
Declension edit
Third-declension two-termination adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | vindicālis | vindicāle | vindicālēs | vindicālia | |
Genitive | vindicālis | vindicālium | |||
Dative | vindicālī | vindicālibus | |||
Accusative | vindicālem | vindicāle | vindicālēs vindicālīs |
vindicālia | |
Ablative | vindicālī | vindicālibus | |||
Vocative | vindicālis | vindicāle | vindicālēs | vindicālia |
Descendants edit
- English: vindical
References edit
- Jan Frederik Niermeyer, Mediae Latinitatis Lexicon Minus : Lexique Latin Médiéval–Français/Anglais : A Medieval Latin–French/English Dictionary, fascicle I (1976), page 1,108/2, “vindicalis”