Latin edit

Etymology edit

Perfect passive participle of violō.

Participle edit

violātus (feminine violāta, neuter violātum); first/second-declension participle

  1. (having been) violated; (having been) injured; (having been) invaded; (having been) profaned
    • 8 CE, Ovid, Fasti 4.649–650:
      silva vetus nūllaque diū violātā secūrī
      stābat, Maenaliō sacra relicta deō.
      There stood an ancient grove, and for a long time never violated by any ax, left sacred to the Maenalian deity.
      (See Mainalo and Pan (god).)

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative violātus violāta violātum violātī violātae violāta
Genitive violātī violātae violātī violātōrum violātārum violātōrum
Dative violātō violātō violātīs
Accusative violātum violātam violātum violātōs violātās violāta
Ablative violātō violātā violātō violātīs
Vocative violāte violāta violātum violātī violātae violāta

References edit

  • violatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • violatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • violatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • violatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to invoke an irrevocable curse on the profanation of sacred rites: violatas caerimonias inexpiabili religione sancire (Tusc. 1. 12. 27)