zuć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *jьzuti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /zut͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /zut͡ɕ/

Verb

zuć pf

1. to unshoe

   Hypernyms: zemknąć, zjąć

   • 1930 [c. 1455], “Deut”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 25, 9.10:

     Przistøpiwszi zona k nyemv przed starsimi zvge (tollet) boti z gego nog y plvnye w oblicze gego, rzekøøcz: Tak syø stanye czlowyekv, ktori nye vdzala domv brata swego, y bødze slynøcz ymyø gego dom zvtego (domus discalceati)

     [Przistąpiwszy żona k niemu przed starszymi zuje (tollet) boty z jego nog i plunie w oblicze jego, rzekąc: Tak się stanie człowieku, ktory nie udziała domu brata swego, i będzie słynąć imię jego dom zutego (domus discalceati)]

2. (reflexive with się) to unshoe oneself
   • 1959 [1398], Henryk Kowalewicz, Władysław Kuraszkiewicz, editors, Wielkopolskie roty sądowe XIV-XV wieku, Roty poznańskie, volume I, number 396, Poznań:

     Tedi vozni s opolim mal iest idz strugø i posz[e]dl zuf szø possrod strugi z opolim

     [Tedy woźny s opolim miał jest ić strugą i posz[e]dł zuw się pośrod strugi z opolim]

Descendants

• ⇒ Polish: zzuć

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “zuć, zuć się”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Further reading

• Brückner, Aleksander (1927) “zuć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish), Warsaw: Wiedza Powszechna