tijd

Dutch

Etymology

From Middle Dutch tijt, from Old Dutch tīt, from Proto-Germanic *tīdiz.

In the 19th and 20th centuries, Dutch tijd was exclusively masculine, but prior to that it was alternatively feminine. This variation is reflected in fossilized expressions like tand des tijds, destijds, ten tijde van (masculine) versus tegelijkertijd (feminine). Cognates with English tide.

Pronunciation

• IPA^(key): /tɛi̯t/

• audio:

  (file)

• Hyphenation: tijd
• Rhymes: -ɛi̯t

Noun

tijd m or f (plural tijden, diminutive tijdje n)

1. time

   Hij heeft geen tijd om te wachten.

   He doesn't have time to wait.

   We moeten meer tijd besteden aan het leren van nieuwe vaardigheden.

   We need to spend more time learning new skills.

2. (grammar) tense

   In deze zin wordt de tegenwoordige tijd gebruikt.

   In this sentence, the present tense is used.

   Hij heeft de werkwoordvorm naar de verleden tijd veranderd.

   He changed the verb form to the past tense.

Derived terms

• bedtijd
• bij tijd en wijle
• bloeitijd
• bronstijd
• bronsttijd
• deeltijds
• destijds
• eertijds
• etenstijd
• gelijktijdig
• ijzertijd
• indertijd
• kindertijd
• mettertijd
• pubertijd
• ruimte-tijd
• slapenstijd
• tand des tijds
• te zijner tijd
• tegelijkertijd
• tegenwoordige tijd
• tijdbom
• tijdelijk
• tijdens
• tijdgenoot
• tijdnood
• tijdschaal
• tijdsduur
• tijdslimiet
• tijdstip
• uit de tijd komen
• vechtenstijd
• verleden tijd
• voltijds
• wachttijd
• zendtijd

 

Descendants

• Afrikaans: tyd
• Berbice Creole Dutch: titi
• Javindo: tet
• Jersey Dutch: tāid, tāidt
• Negerhollands: tied, tid, tit
• Skepi Creole Dutch: teit