korzeń

See also: Korzen and Korzeń

Polish

korzenie

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *kory.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkɔ.ʐɛɲ/

• Audio 1:

  (file)

• Audio 2:

  (file)

• Rhymes: -ɔʐɛɲ
• Syllabification: ko‧rzeń
• Homophone: Korzeń

Noun

korzeń m inan (diminutive korzonek)

1. root (of a plant)
2. root (of a person)

   Mam tam korzenie ― I have roots there.

Declension

Declension of korzeń

	singular	plural
nominative	korzeń	korzenie
genitive	korzenia	korzeni
dative	korzeniowi	korzeniom
accusative	korzeń	korzenie
instrumental	korzeniem	korzeniami
locative	korzeniu	korzeniach
vocative	korzeniu	korzenie

Derived terms

verbs

• korzenić impf
• rozkorzeniać impf, rozkorzenić pf
• ukorzeniać impf, ukorzenić pf
• wykorzeniać impf, wykorzenić pf
• zakorzeniać impf, zakorzenić pf

 

adjectives

• korzeniowy
• zakorzeniony

 

Further reading

• korzeń in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• korzeń in Polish dictionaries at PWN