διακοιρανέων

Ancient Greek

Alternative forms

• δῐὰ κοιρᾰνέων (dià koiranéōn)

Etymology

From *δῐᾰκοιρᾰνέω (*diakoiranéō, “to be lord or master over; rule over”), from διά (diá, “over”) +‎ κοιρᾰνέω (koiranéō, “be lord or master”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.ɔːn/ → /ði.a.cy.raˈne.on/ → /ði.a.ci.raˈne.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.ky.raˈne.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.ci.raˈne.on/

Participle

δῐᾰκοιρᾰνέων • (diakoiranéōn) m (feminine δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ, neuter δῐᾰκοιρᾰ́νεον); first/third declension

1. present active participle of *δῐᾰκοιρᾰνέω (*diakoiranéō)
2. commanding over, ruling over
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 4.230:

     ὁππότε κέν μιν γυῖα λάβῃ κάματος, πολέας διὰ κοιρανέοντα

     hoppóte kén min guîa lábēi kámatos, poléas dià koiranéonta

Inflection

First and third declension of δῐᾰκοιρᾰνέων; δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ; δῐᾰκοιρᾰνέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῐᾰκοιρᾰνέων diakoiranéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ diakoiranéousa	δῐᾰκοιρᾰνέον diakoiranéon		δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ diakoiraneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte		δῐᾰκοιρᾰνέοντες diakoiranéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι diakoiranéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta
Genitive		δῐᾰκοιρᾰνέοντος diakoiranéontos	δῐᾰκοιρᾰνεούσης diakoiraneoúsēs	δῐᾰκοιρᾰνέοντος diakoiranéontos		δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν diakoiraneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin		δῐᾰκοιρᾰνεόντων diakoiraneóntōn	δῐᾰκοιρᾰνεουσῶν diakoiraneousôn	δῐᾰκοιρᾰνεόντων diakoiraneóntōn
Dative		δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ diakoiranéonti	δῐᾰκοιρᾰνεούσῃ diakoiraneoúsēi	δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ diakoiranéonti		δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν diakoiraneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin		δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν diakoiranéousi(n)	δῐᾰκοιρᾰνεούσαις diakoiraneoúsais	δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν diakoiranéousi(n)
Accusative		δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰν diakoiranéousan	δῐᾰκοιρᾰνέον diakoiranéon		δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ diakoiraneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte		δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰς diakoiranéontas	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱς diakoiraneoúsās	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta
Vocative		δῐᾰκοιρᾰνέων diakoiranéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ diakoiranéousa	δῐᾰκοιρᾰνέον diakoiranéon		δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ diakoiraneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte		δῐᾰκοιρᾰνέοντες diakoiranéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι diakoiranéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῐᾰκοιρᾰνεόντως diakoiraneóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “διακοιρανέων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press