κέπφος

Ancient Greek

Etymology

A by-form is κεμπός (kempós, “stupid person”), where the prenasalization shows that the word is Pre-Greek.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /képʰ.pʰos/ → /ˈcep.ɸos/ → /ˈcep.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /képʰ.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈkep.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈcep.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈcep.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈcep.fos/

Noun

κέπφος • (képphos) m (genitive κέπφου); second declension

1. storm petrel (Hydrobates pelagicus)
2. (figuratively) simpleton, fool, dullard

Inflection

Second declension of ὁ κέπφος; τοῦ κέπφου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κέπφος ho képphos	τὼ κέπφω tṑ képphō	οἱ κέπφοι hoi képphoi
Genitive	τοῦ κέπφου toû képphou	τοῖν κέπφοιν toîn képphoin	τῶν κέπφων tôn képphōn
Dative	τῷ κέπφῳ tôi képphōi	τοῖν κέπφοιν toîn képphoin	τοῖς κέπφοις toîs képphois
Accusative	τὸν κέπφον tòn képphon	τὼ κέπφω tṑ képphō	τοὺς κέπφους toùs képphous
Vocative	κέπφε képphe	κέπφω képphō	κέπφοι képphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• κεπφαττελεβώδης (kepphattelebṓdēs)
• κεπφόω (kepphóō)

 

Further reading

• “κέπφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κέπφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN