ποιητέος

Adjective

Ancient Greek

Etymology

ποιέω (poiéō, “make”) +‎ -τέος (-téos, x)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /poi̯.ɛː.té.os/ → /py.iˈte.os/ → /pi.iˈte.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /poi̯.ɛː.té.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /py.e̝ˈte.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /py.iˈte.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /py.iˈte.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pi.iˈte.os/

Adjective

ποιητέος • (poiētéos) m (feminine ποιητέᾱ, neuter ποιητέον); first/second declension

1. something that is bound to be done
2. to be made or done
3. one must make or do,
4. one must deem

Declension

First and second declension of ποιητέος; ποιητέᾱ; ποιητέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ποιητέος poiētéos	ποιητέᾱ poiētéā	ποιητέον poiētéon		ποιητέω poiētéō	ποιητέᾱ poiētéā	ποιητέω poiētéō		ποιητέοι poiētéoi	ποιητέαι poiētéai	ποιητέᾰ poiētéa
Genitive		ποιητέου poiētéou	ποιητέᾱς poiētéās	ποιητέου poiētéou		ποιητέοιν poiētéoin	ποιητέαιν poiētéain	ποιητέοιν poiētéoin		ποιητέων poiētéōn	ποιητέων poiētéōn	ποιητέων poiētéōn
Dative		ποιητέῳ poiētéōi	ποιητέᾳ poiētéāi	ποιητέῳ poiētéōi		ποιητέοιν poiētéoin	ποιητέαιν poiētéain	ποιητέοιν poiētéoin		ποιητέοις poiētéois	ποιητέαις poiētéais	ποιητέοις poiētéois
Accusative		ποιητέον poiētéon	ποιητέᾱν poiētéān	ποιητέον poiētéon		ποιητέω poiētéō	ποιητέᾱ poiētéā	ποιητέω poiētéō		ποιητέους poiētéous	ποιητέᾱς poiētéās	ποιητέᾰ poiētéa
Vocative		ποιητέε poiētée	ποιητέᾱ poiētéā	ποιητέον poiētéon		ποιητέω poiētéō	ποιητέᾱ poiētéā	ποιητέω poiētéō		ποιητέοι poiētéoi	ποιητέαι poiētéai	ποιητέᾰ poiētéa
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ποιητέως poiētéōs				ποιητεώτερος poiēteṓteros				ποιητεώτᾰτος poiēteṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “ποιητέος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press