See also: امر, آمر, and إمر

Arabic

edit

Etymology 1

edit
    Root
    ء م ر (ʔ m r)
    20 terms

    Cognate to Hebrew אמר (amár, to say). Compare also Ugaritic 𐎀𐎎𐎗 (ảmr) and Akkadian 𒀀𒈠𒀀𒀸 (amārum, to see, to watch).

    Verb

    edit

    أَمَرَ (ʔamara) I (non-past يَأْمُرُ (yaʔmuru), verbal noun أَمْر (ʔamr))

    1. to order, to command, to bid, to instruct
    2. to commission, to charge, to entrust
    Conjugation
    edit
    Conjugation of أَمَرَ (I, sound, a ~ u, full passive, irregular, verbal noun أَمْر)
    verbal noun
    الْمَصْدَر
    أَمْر
    ʔamr
    active participle
    اِسْم الْفَاعِل
    آمِر
    ʔāmir
    passive participle
    اِسْم الْمَفْعُول
    مَأْمُور
    maʔmūr
    active voice
    الْفِعْل الْمَعْلُوم
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أَمَرْتُ
    ʔamartu
    أَمَرْتَ
    ʔamarta
    أَمَرَ
    ʔamara
    أَمَرْتُمَا
    ʔamartumā
    أَمَرَا
    ʔamarā
    أَمَرْنَا
    ʔamarnā
    أَمَرْتُمْ
    ʔamartum
    أَمَرُوا
    ʔamarū
    f أَمَرْتِ
    ʔamarti
    أَمَرَتْ
    ʔamarat
    أَمَرَتَا
    ʔamaratā
    أَمَرْتُنَّ
    ʔamartunna
    أَمَرْنَ
    ʔamarna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m آمُرُ
    ʔāmuru
    تَأْمُرُ
    taʔmuru
    يَأْمُرُ
    yaʔmuru
    تَأْمُرَانِ
    taʔmurāni
    يَأْمُرَانِ
    yaʔmurāni
    نَأْمُرُ
    naʔmuru
    تَأْمُرُونَ
    taʔmurūna
    يَأْمُرُونَ
    yaʔmurūna
    f تَأْمُرِينَ
    taʔmurīna
    تَأْمُرُ
    taʔmuru
    تَأْمُرَانِ
    taʔmurāni
    تَأْمُرْنَ
    taʔmurna
    يَأْمُرْنَ
    yaʔmurna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m آمُرَ
    ʔāmura
    تَأْمُرَ
    taʔmura
    يَأْمُرَ
    yaʔmura
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    يَأْمُرَا
    yaʔmurā
    نَأْمُرَ
    naʔmura
    تَأْمُرُوا
    taʔmurū
    يَأْمُرُوا
    yaʔmurū
    f تَأْمُرِي
    taʔmurī
    تَأْمُرَ
    taʔmura
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    تَأْمُرْنَ
    taʔmurna
    يَأْمُرْنَ
    yaʔmurna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m آمُرْ
    ʔāmur
    تَأْمُرْ
    taʔmur
    يَأْمُرْ
    yaʔmur
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    يَأْمُرَا
    yaʔmurā
    نَأْمُرْ
    naʔmur
    تَأْمُرُوا
    taʔmurū
    يَأْمُرُوا
    yaʔmurū
    f تَأْمُرِي
    taʔmurī
    تَأْمُرْ
    taʔmur
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    تَأْمُرْنَ
    taʔmurna
    يَأْمُرْنَ
    yaʔmurna
    imperative
    الْأَمْر
    m مُرْ, اُؤْمُرْ1
    mur, uʔmur1
    مُرَا, اُؤْمُرَا1
    murā, uʔmurā1
    مُرُوا, اُؤْمُرُوا1
    murū, uʔmurū1
    f مُرِي, اُؤْمُرِي1
    murī, uʔmurī1
    مُرْنَ, اُؤْمُرْنَ1
    murna, uʔmurna1
    passive voice
    الْفِعْل الْمَجْهُول
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أُمِرْتُ
    ʔumirtu
    أُمِرْتَ
    ʔumirta
    أُمِرَ
    ʔumira
    أُمِرْتُمَا
    ʔumirtumā
    أُمِرَا
    ʔumirā
    أُمِرْنَا
    ʔumirnā
    أُمِرْتُمْ
    ʔumirtum
    أُمِرُوا
    ʔumirū
    f أُمِرْتِ
    ʔumirti
    أُمِرَتْ
    ʔumirat
    أُمِرَتَا
    ʔumiratā
    أُمِرْتُنَّ
    ʔumirtunna
    أُمِرْنَ
    ʔumirna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m أُومَرُ
    ʔūmaru
    تُؤْمَرُ
    tuʔmaru
    يُؤْمَرُ
    yuʔmaru
    تُؤْمَرَانِ
    tuʔmarāni
    يُؤْمَرَانِ
    yuʔmarāni
    نُؤْمَرُ
    nuʔmaru
    تُؤْمَرُونَ
    tuʔmarūna
    يُؤْمَرُونَ
    yuʔmarūna
    f تُؤْمَرِينَ
    tuʔmarīna
    تُؤْمَرُ
    tuʔmaru
    تُؤْمَرَانِ
    tuʔmarāni
    تُؤْمَرْنَ
    tuʔmarna
    يُؤْمَرْنَ
    yuʔmarna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m أُومَرَ
    ʔūmara
    تُؤْمَرَ
    tuʔmara
    يُؤْمَرَ
    yuʔmara
    تُؤْمَرَا
    tuʔmarā
    يُؤْمَرَا
    yuʔmarā
    نُؤْمَرَ
    nuʔmara
    تُؤْمَرُوا
    tuʔmarū
    يُؤْمَرُوا
    yuʔmarū
    f تُؤْمَرِي
    tuʔmarī
    تُؤْمَرَ
    tuʔmara
    تُؤْمَرَا
    tuʔmarā
    تُؤْمَرْنَ
    tuʔmarna
    يُؤْمَرْنَ
    yuʔmarna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m أُومَرْ
    ʔūmar
    تُؤْمَرْ
    tuʔmar
    يُؤْمَرْ
    yuʔmar
    تُؤْمَرَا
    tuʔmarā
    يُؤْمَرَا
    yuʔmarā
    نُؤْمَرْ
    nuʔmar
    تُؤْمَرُوا
    tuʔmarū
    يُؤْمَرُوا
    yuʔmarū
    f تُؤْمَرِي
    tuʔmarī
    تُؤْمَرْ
    tuʔmar
    تُؤْمَرَا
    tuʔmarā
    تُؤْمَرْنَ
    tuʔmarna
    يُؤْمَرْنَ
    yuʔmarna

    1Used especially with a clitic such as فَ (fa) or وَ (wa).

    Antonyms
    edit
    Descendants
    edit
    • Maltese: amar

    Verb

    edit

    أَمَرَ or أَمُرَ (ʔamara or ʔamura) I (non-past يَأْمُرُ (yaʔmuru), verbal noun إِمَارَة (ʔimāra))
    أَمِرَ (ʔamira) I (non-past يَأْمَرُ (yaʔmaru), verbal noun أَمْر (ʔamr) or أَمَر (ʔamar) or إِمَارَة (ʔimāra))

    1. to become an emir
    Conjugation
    edit
    Conjugation of أَمَرَ, أَمُرَ (I, sound, a/u ~ u, no passive, irregular, verbal noun إِمَارَة)
    verbal noun
    الْمَصْدَر
    إِمَارَة
    ʔimāra
    active participle
    اِسْم الْفَاعِل
    أَمِير
    ʔamīr
    active voice
    الْفِعْل الْمَعْلُوم
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أَمَرْتُ, أَمُرْتُ
    ʔamartu, ʔamurtu
    أَمَرْتَ, أَمُرْتَ
    ʔamarta, ʔamurta
    أَمَرَ, أَمُرَ
    ʔamara, ʔamura
    أَمَرْتُمَا, أَمُرْتُمَا
    ʔamartumā, ʔamurtumā
    أَمَرَا, أَمُرَا
    ʔamarā, ʔamurā
    أَمَرْنَا, أَمُرْنَا
    ʔamarnā, ʔamurnā
    أَمَرْتُمْ, أَمُرْتُمْ
    ʔamartum, ʔamurtum
    أَمَرُوا, أَمُرُوا
    ʔamarū, ʔamurū
    f أَمَرْتِ, أَمُرْتِ
    ʔamarti, ʔamurti
    أَمَرَتْ, أَمُرَتْ
    ʔamarat, ʔamurat
    أَمَرَتَا, أَمُرَتَا
    ʔamaratā, ʔamuratā
    أَمَرْتُنَّ, أَمُرْتُنَّ
    ʔamartunna, ʔamurtunna
    أَمَرْنَ, أَمُرْنَ
    ʔamarna, ʔamurna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m آمُرُ
    ʔāmuru
    تَأْمُرُ
    taʔmuru
    يَأْمُرُ
    yaʔmuru
    تَأْمُرَانِ
    taʔmurāni
    يَأْمُرَانِ
    yaʔmurāni
    نَأْمُرُ
    naʔmuru
    تَأْمُرُونَ
    taʔmurūna
    يَأْمُرُونَ
    yaʔmurūna
    f تَأْمُرِينَ
    taʔmurīna
    تَأْمُرُ
    taʔmuru
    تَأْمُرَانِ
    taʔmurāni
    تَأْمُرْنَ
    taʔmurna
    يَأْمُرْنَ
    yaʔmurna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m آمُرَ
    ʔāmura
    تَأْمُرَ
    taʔmura
    يَأْمُرَ
    yaʔmura
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    يَأْمُرَا
    yaʔmurā
    نَأْمُرَ
    naʔmura
    تَأْمُرُوا
    taʔmurū
    يَأْمُرُوا
    yaʔmurū
    f تَأْمُرِي
    taʔmurī
    تَأْمُرَ
    taʔmura
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    تَأْمُرْنَ
    taʔmurna
    يَأْمُرْنَ
    yaʔmurna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m آمُرْ
    ʔāmur
    تَأْمُرْ
    taʔmur
    يَأْمُرْ
    yaʔmur
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    يَأْمُرَا
    yaʔmurā
    نَأْمُرْ
    naʔmur
    تَأْمُرُوا
    taʔmurū
    يَأْمُرُوا
    yaʔmurū
    f تَأْمُرِي
    taʔmurī
    تَأْمُرْ
    taʔmur
    تَأْمُرَا
    taʔmurā
    تَأْمُرْنَ
    taʔmurna
    يَأْمُرْنَ
    yaʔmurna
    imperative
    الْأَمْر
    m مُرْ, اُؤْمُرْ1
    mur, uʔmur1
    مُرَا, اُؤْمُرَا1
    murā, uʔmurā1
    مُرُوا, اُؤْمُرُوا1
    murū, uʔmurū1
    f مُرِي, اُؤْمُرِي1
    murī, uʔmurī1
    مُرْنَ, اُؤْمُرْنَ1
    murna, uʔmurna1

    1Used especially with a clitic such as فَ (fa) or وَ (wa).

    Conjugation of أَمِرَ (I, sound, i ~ a, no passive, irregular, verbal nouns أَمْر, أَمَر, إِمَارَة)
    verbal noun
    الْمَصْدَر
    أَمْر, أَمَر, إِمَارَة
    ʔamr, ʔamar, ʔimāra
    active participle
    اِسْم الْفَاعِل
    أَمِير
    ʔamīr
    active voice
    الْفِعْل الْمَعْلُوم
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أَمِرْتُ
    ʔamirtu
    أَمِرْتَ
    ʔamirta
    أَمِرَ
    ʔamira
    أَمِرْتُمَا
    ʔamirtumā
    أَمِرَا
    ʔamirā
    أَمِرْنَا
    ʔamirnā
    أَمِرْتُمْ
    ʔamirtum
    أَمِرُوا
    ʔamirū
    f أَمِرْتِ
    ʔamirti
    أَمِرَتْ
    ʔamirat
    أَمِرَتَا
    ʔamiratā
    أَمِرْتُنَّ
    ʔamirtunna
    أَمِرْنَ
    ʔamirna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m آمَرُ
    ʔāmaru
    تَأْمَرُ
    taʔmaru
    يَأْمَرُ
    yaʔmaru
    تَأْمَرَانِ
    taʔmarāni
    يَأْمَرَانِ
    yaʔmarāni
    نَأْمَرُ
    naʔmaru
    تَأْمَرُونَ
    taʔmarūna
    يَأْمَرُونَ
    yaʔmarūna
    f تَأْمَرِينَ
    taʔmarīna
    تَأْمَرُ
    taʔmaru
    تَأْمَرَانِ
    taʔmarāni
    تَأْمَرْنَ
    taʔmarna
    يَأْمَرْنَ
    yaʔmarna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m آمَرَ
    ʔāmara
    تَأْمَرَ
    taʔmara
    يَأْمَرَ
    yaʔmara
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    يَأْمَرَا
    yaʔmarā
    نَأْمَرَ
    naʔmara
    تَأْمَرُوا
    taʔmarū
    يَأْمَرُوا
    yaʔmarū
    f تَأْمَرِي
    taʔmarī
    تَأْمَرَ
    taʔmara
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    تَأْمَرْنَ
    taʔmarna
    يَأْمَرْنَ
    yaʔmarna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m آمَرْ
    ʔāmar
    تَأْمَرْ
    taʔmar
    يَأْمَرْ
    yaʔmar
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    يَأْمَرَا
    yaʔmarā
    نَأْمَرْ
    naʔmar
    تَأْمَرُوا
    taʔmarū
    يَأْمَرُوا
    yaʔmarū
    f تَأْمَرِي
    taʔmarī
    تَأْمَرْ
    taʔmar
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    تَأْمَرْنَ
    taʔmarna
    يَأْمَرْنَ
    yaʔmarna
    imperative
    الْأَمْر
    m مَرْ, اِئْمَرْ1
    mar, iʔmar1
    مَرَا, اِئْمَرَا1
    marā, iʔmarā1
    مَرُوا, اِئْمَرُوا1
    marū, iʔmarū1
    f مَرِي, اِئْمَرِي1
    marī, iʔmarī1
    مَرْنَ, اِئْمَرْنَ1
    marna, iʔmarna1

    1Used especially with a clitic such as فَ (fa) or وَ (wa).

    References
    edit
    • Wehr, Hans (1979) “أمر”, in J. Milton Cowan, editor, A Dictionary of Modern Written Arabic, 4th edition, Ithaca, NY: Spoken Language Services, →ISBN
    • أمر” in Almaany

    Verb

    edit

    أَمِرَ (ʔamira) I (non-past يَأْمَرُ (yaʔmaru), verbal noun أَمَر (ʔamar) or أَمَرَة (ʔamara) or أُمَارَة (ʔumāra)) (intransitive)

    1. to grow, to become abundant (of a thing)
    2. to become wealthy (of a person)
    3. to become urgent (of an issue)
    Conjugation
    edit
    Conjugation of أَمِرَ (I, sound, i ~ a, no passive, irregular, verbal nouns أَمَر, أَمَرَة, أُمَارَة)
    verbal noun
    الْمَصْدَر
    أَمَر, أَمَرَة, أُمَارَة
    ʔamar, ʔamara, ʔumāra
    active participle
    اِسْم الْفَاعِل
    أَمِر
    ʔamir
    active voice
    الْفِعْل الْمَعْلُوم
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أَمِرْتُ
    ʔamirtu
    أَمِرْتَ
    ʔamirta
    أَمِرَ
    ʔamira
    أَمِرْتُمَا
    ʔamirtumā
    أَمِرَا
    ʔamirā
    أَمِرْنَا
    ʔamirnā
    أَمِرْتُمْ
    ʔamirtum
    أَمِرُوا
    ʔamirū
    f أَمِرْتِ
    ʔamirti
    أَمِرَتْ
    ʔamirat
    أَمِرَتَا
    ʔamiratā
    أَمِرْتُنَّ
    ʔamirtunna
    أَمِرْنَ
    ʔamirna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m آمَرُ
    ʔāmaru
    تَأْمَرُ
    taʔmaru
    يَأْمَرُ
    yaʔmaru
    تَأْمَرَانِ
    taʔmarāni
    يَأْمَرَانِ
    yaʔmarāni
    نَأْمَرُ
    naʔmaru
    تَأْمَرُونَ
    taʔmarūna
    يَأْمَرُونَ
    yaʔmarūna
    f تَأْمَرِينَ
    taʔmarīna
    تَأْمَرُ
    taʔmaru
    تَأْمَرَانِ
    taʔmarāni
    تَأْمَرْنَ
    taʔmarna
    يَأْمَرْنَ
    yaʔmarna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m آمَرَ
    ʔāmara
    تَأْمَرَ
    taʔmara
    يَأْمَرَ
    yaʔmara
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    يَأْمَرَا
    yaʔmarā
    نَأْمَرَ
    naʔmara
    تَأْمَرُوا
    taʔmarū
    يَأْمَرُوا
    yaʔmarū
    f تَأْمَرِي
    taʔmarī
    تَأْمَرَ
    taʔmara
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    تَأْمَرْنَ
    taʔmarna
    يَأْمَرْنَ
    yaʔmarna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m آمَرْ
    ʔāmar
    تَأْمَرْ
    taʔmar
    يَأْمَرْ
    yaʔmar
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    يَأْمَرَا
    yaʔmarā
    نَأْمَرْ
    naʔmar
    تَأْمَرُوا
    taʔmarū
    يَأْمَرُوا
    yaʔmarū
    f تَأْمَرِي
    taʔmarī
    تَأْمَرْ
    taʔmar
    تَأْمَرَا
    taʔmarā
    تَأْمَرْنَ
    taʔmarna
    يَأْمَرْنَ
    yaʔmarna
    imperative
    الْأَمْر
    m مَرْ, اِئْمَرْ1
    mar, iʔmar1
    مَرَا, اِئْمَرَا1
    marā, iʔmarā1
    مَرُوا, اِئْمَرُوا1
    marū, iʔmarū1
    f مَرِي, اِئْمَرِي1
    marī, iʔmarī1
    مَرْنَ, اِئْمَرْنَ1
    marna, iʔmarna1

    1Used especially with a clitic such as فَ (fa) or وَ (wa).

    References
    edit

    Etymology 2

    edit

    Causative of أَمَرَ (ʔamara, to become an emir) and أَمُرَ (ʔamura, (same)).

    Verb

    edit

    أَمَّرَ (ʔammara) II (non-past يُؤَمِّرُ (yuʔammiru), verbal noun تَأْمِير (taʔmīr))

    1. to invest with authority, to make an emir
    Conjugation
    edit
    Conjugation of أَمَّرَ (II, sound, full passive, verbal noun تَأْمِير)
    verbal noun
    الْمَصْدَر
    تَأْمِير
    taʔmīr
    active participle
    اِسْم الْفَاعِل
    مُؤَمِّر
    muʔammir
    passive participle
    اِسْم الْمَفْعُول
    مُؤَمَّر
    muʔammar
    active voice
    الْفِعْل الْمَعْلُوم
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أَمَّرْتُ
    ʔammartu
    أَمَّرْتَ
    ʔammarta
    أَمَّرَ
    ʔammara
    أَمَّرْتُمَا
    ʔammartumā
    أَمَّرَا
    ʔammarā
    أَمَّرْنَا
    ʔammarnā
    أَمَّرْتُمْ
    ʔammartum
    أَمَّرُوا
    ʔammarū
    f أَمَّرْتِ
    ʔammarti
    أَمَّرَتْ
    ʔammarat
    أَمَّرَتَا
    ʔammaratā
    أَمَّرْتُنَّ
    ʔammartunna
    أَمَّرْنَ
    ʔammarna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m أُؤَمِّرُ
    ʔuʔammiru
    تُؤَمِّرُ
    tuʔammiru
    يُؤَمِّرُ
    yuʔammiru
    تُؤَمِّرَانِ
    tuʔammirāni
    يُؤَمِّرَانِ
    yuʔammirāni
    نُؤَمِّرُ
    nuʔammiru
    تُؤَمِّرُونَ
    tuʔammirūna
    يُؤَمِّرُونَ
    yuʔammirūna
    f تُؤَمِّرِينَ
    tuʔammirīna
    تُؤَمِّرُ
    tuʔammiru
    تُؤَمِّرَانِ
    tuʔammirāni
    تُؤَمِّرْنَ
    tuʔammirna
    يُؤَمِّرْنَ
    yuʔammirna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m أُؤَمِّرَ
    ʔuʔammira
    تُؤَمِّرَ
    tuʔammira
    يُؤَمِّرَ
    yuʔammira
    تُؤَمِّرَا
    tuʔammirā
    يُؤَمِّرَا
    yuʔammirā
    نُؤَمِّرَ
    nuʔammira
    تُؤَمِّرُوا
    tuʔammirū
    يُؤَمِّرُوا
    yuʔammirū
    f تُؤَمِّرِي
    tuʔammirī
    تُؤَمِّرَ
    tuʔammira
    تُؤَمِّرَا
    tuʔammirā
    تُؤَمِّرْنَ
    tuʔammirna
    يُؤَمِّرْنَ
    yuʔammirna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m أُؤَمِّرْ
    ʔuʔammir
    تُؤَمِّرْ
    tuʔammir
    يُؤَمِّرْ
    yuʔammir
    تُؤَمِّرَا
    tuʔammirā
    يُؤَمِّرَا
    yuʔammirā
    نُؤَمِّرْ
    nuʔammir
    تُؤَمِّرُوا
    tuʔammirū
    يُؤَمِّرُوا
    yuʔammirū
    f تُؤَمِّرِي
    tuʔammirī
    تُؤَمِّرْ
    tuʔammir
    تُؤَمِّرَا
    tuʔammirā
    تُؤَمِّرْنَ
    tuʔammirna
    يُؤَمِّرْنَ
    yuʔammirna
    imperative
    الْأَمْر
    m أَمِّرْ
    ʔammir
    أَمِّرَا
    ʔammirā
    أَمِّرُوا
    ʔammirū
    f أَمِّرِي
    ʔammirī
    أَمِّرْنَ
    ʔammirna
    passive voice
    الْفِعْل الْمَجْهُول
    singular
    الْمُفْرَد
    dual
    الْمُثَنَّى
    plural
    الْجَمْع
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    1st person
    الْمُتَكَلِّم
    2nd person
    الْمُخَاطَب
    3rd person
    الْغَائِب
    past (perfect) indicative
    الْمَاضِي
    m أُمِّرْتُ
    ʔummirtu
    أُمِّرْتَ
    ʔummirta
    أُمِّرَ
    ʔummira
    أُمِّرْتُمَا
    ʔummirtumā
    أُمِّرَا
    ʔummirā
    أُمِّرْنَا
    ʔummirnā
    أُمِّرْتُمْ
    ʔummirtum
    أُمِّرُوا
    ʔummirū
    f أُمِّرْتِ
    ʔummirti
    أُمِّرَتْ
    ʔummirat
    أُمِّرَتَا
    ʔummiratā
    أُمِّرْتُنَّ
    ʔummirtunna
    أُمِّرْنَ
    ʔummirna
    non-past (imperfect) indicative
    الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
    m أُؤَمَّرُ
    ʔuʔammaru
    تُؤَمَّرُ
    tuʔammaru
    يُؤَمَّرُ
    yuʔammaru
    تُؤَمَّرَانِ
    tuʔammarāni
    يُؤَمَّرَانِ
    yuʔammarāni
    نُؤَمَّرُ
    nuʔammaru
    تُؤَمَّرُونَ
    tuʔammarūna
    يُؤَمَّرُونَ
    yuʔammarūna
    f تُؤَمَّرِينَ
    tuʔammarīna
    تُؤَمَّرُ
    tuʔammaru
    تُؤَمَّرَانِ
    tuʔammarāni
    تُؤَمَّرْنَ
    tuʔammarna
    يُؤَمَّرْنَ
    yuʔammarna
    subjunctive
    الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
    m أُؤَمَّرَ
    ʔuʔammara
    تُؤَمَّرَ
    tuʔammara
    يُؤَمَّرَ
    yuʔammara
    تُؤَمَّرَا
    tuʔammarā
    يُؤَمَّرَا
    yuʔammarā
    نُؤَمَّرَ
    nuʔammara
    تُؤَمَّرُوا
    tuʔammarū
    يُؤَمَّرُوا
    yuʔammarū
    f تُؤَمَّرِي
    tuʔammarī
    تُؤَمَّرَ
    tuʔammara
    تُؤَمَّرَا
    tuʔammarā
    تُؤَمَّرْنَ
    tuʔammarna
    يُؤَمَّرْنَ
    yuʔammarna
    jussive
    الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
    m أُؤَمَّرْ
    ʔuʔammar
    تُؤَمَّرْ
    tuʔammar
    يُؤَمَّرْ
    yuʔammar
    تُؤَمَّرَا
    tuʔammarā
    يُؤَمَّرَا
    yuʔammarā
    نُؤَمَّرْ
    nuʔammar
    تُؤَمَّرُوا
    tuʔammarū
    يُؤَمَّرُوا
    yuʔammarū
    f تُؤَمَّرِي
    tuʔammarī
    تُؤَمَّرْ
    tuʔammar
    تُؤَمَّرَا
    tuʔammarā
    تُؤَمَّرْنَ
    tuʔammarna
    يُؤَمَّرْنَ
    yuʔammarna

    Etymology 3

    edit

    Pronunciation

    edit
    • Audio:(file)

    Noun

    edit

    أَمْر (ʔamrm (dual أَمْرَانِ (ʔamrāni), plural أَوَامِر (ʔawāmir))

    1. verbal noun of أَمَرَ (ʔamara) (form I)
    2. order, command, instruction
      Antonym: نَهْي (nahy)
    3. ordinance, decree
    4. power, authority
    5. (grammar) imperative
      Antonym: نَهْي (nahy)
      لَام الْأَمْرlām al-ʔamrimperative lām
    6. (computing) a command
    Declension
    edit
    Declension of noun أَمْر (ʔamr)
    singular basic singular triptote
    indefinite definite construct
    informal أَمْر
    ʔamr
    الْأَمْر
    al-ʔamr
    أَمْر
    ʔamr
    nominative أَمْرٌ
    ʔamrun
    الْأَمْرُ
    al-ʔamru
    أَمْرُ
    ʔamru
    accusative أَمْرًا
    ʔamran
    الْأَمْرَ
    al-ʔamra
    أَمْرَ
    ʔamra
    genitive أَمْرٍ
    ʔamrin
    الْأَمْرِ
    al-ʔamri
    أَمْرِ
    ʔamri
    dual indefinite definite construct
    informal أَمْرَيْن
    ʔamrayn
    الْأَمْرَيْن
    al-ʔamrayn
    أَمْرَيْ
    ʔamray
    nominative أَمْرَانِ
    ʔamrāni
    الْأَمْرَانِ
    al-ʔamrāni
    أَمْرَا
    ʔamrā
    accusative أَمْرَيْنِ
    ʔamrayni
    الْأَمْرَيْنِ
    al-ʔamrayni
    أَمْرَيْ
    ʔamray
    genitive أَمْرَيْنِ
    ʔamrayni
    الْأَمْرَيْنِ
    al-ʔamrayni
    أَمْرَيْ
    ʔamray
    plural basic broken plural diptote
    indefinite definite construct
    informal أَوَامِر
    ʔawāmir
    الْأَوَامِر
    al-ʔawāmir
    أَوَامِر
    ʔawāmir
    nominative أَوَامِرُ
    ʔawāmiru
    الْأَوَامِرُ
    al-ʔawāmiru
    أَوَامِرُ
    ʔawāmiru
    accusative أَوَامِرَ
    ʔawāmira
    الْأَوَامِرَ
    al-ʔawāmira
    أَوَامِرَ
    ʔawāmira
    genitive أَوَامِرَ
    ʔawāmira
    الْأَوَامِرِ
    al-ʔawāmiri
    أَوَامِرِ
    ʔawāmiri
    Hyponyms
    edit

    Noun

    edit

    أَمْر (ʔamrm (dual أَمْرَانِ (ʔamrāni), plural أُمُور (ʔumūr))

    1. matter, affair, concern
    2. thing(?), something(?)
      وجمال الأشخاص هو أمر يؤثّر بالمشاعر ويولّد الانجذاب نحو الآخرين.
      The beauty of people is something that affects feelings and generates attraction
    Declension
    edit
    Declension of noun أَمْر (ʔamr)
    singular basic singular triptote
    indefinite definite construct
    informal أَمْر
    ʔamr
    الْأَمْر
    al-ʔamr
    أَمْر
    ʔamr
    nominative أَمْرٌ
    ʔamrun
    الْأَمْرُ
    al-ʔamru
    أَمْرُ
    ʔamru
    accusative أَمْرًا
    ʔamran
    الْأَمْرَ
    al-ʔamra
    أَمْرَ
    ʔamra
    genitive أَمْرٍ
    ʔamrin
    الْأَمْرِ
    al-ʔamri
    أَمْرِ
    ʔamri
    dual indefinite definite construct
    informal أَمْرَيْن
    ʔamrayn
    الْأَمْرَيْن
    al-ʔamrayn
    أَمْرَيْ
    ʔamray
    nominative أَمْرَانِ
    ʔamrāni
    الْأَمْرَانِ
    al-ʔamrāni
    أَمْرَا
    ʔamrā
    accusative أَمْرَيْنِ
    ʔamrayni
    الْأَمْرَيْنِ
    al-ʔamrayni
    أَمْرَيْ
    ʔamray
    genitive أَمْرَيْنِ
    ʔamrayni
    الْأَمْرَيْنِ
    al-ʔamrayni
    أَمْرَيْ
    ʔamray
    plural basic broken plural triptote
    indefinite definite construct
    informal أُمُور
    ʔumūr
    الْأُمُور
    al-ʔumūr
    أُمُور
    ʔumūr
    nominative أُمُورٌ
    ʔumūrun
    الْأُمُورُ
    al-ʔumūru
    أُمُورُ
    ʔumūru
    accusative أُمُورًا
    ʔumūran
    الْأُمُورَ
    al-ʔumūra
    أُمُورَ
    ʔumūra
    genitive أُمُورٍ
    ʔumūrin
    الْأُمُورِ
    al-ʔumūri
    أُمُورِ
    ʔumūri
    Derived terms
    edit
    Descendants
    edit

    Etymology 4

    edit

    Elative of مُرّ (murr, bitter, severe, sharp, painful) and مَرِير (marīr, firm, strong).

    Adjective

    edit

    أَمَرّ (ʔamarr) (feminine مُرَّى (murrā))

    1. elative degree of مَرِير (marīr):
      1. firmer, stronger; firmest, strongest
    2. elative degree of مُرّ (murr):
      1. bitterer; bitterest
      2. more severe; most severe
      3. sharper; sharpest
      4. more painful; most painful
    Declension
    edit
    Declension of adjective أَمَرّ (ʔamarr)
    singular masculine feminine
    basic singular diptote singular invariable
    indefinite definite indefinite definite
    informal أَمَرّ
    ʔamarr
    الْأَمَرّ
    al-ʔamarr
    مُرَّى
    murrā
    الْمُرَّى
    al-murrā
    nominative أَمَرُّ
    ʔamarru
    الْأَمَرُّ
    al-ʔamarru
    مُرَّى
    murrā
    الْمُرَّى
    al-murrā
    accusative أَمَرَّ
    ʔamarra
    الْأَمَرَّ
    al-ʔamarra
    مُرَّى
    murrā
    الْمُرَّى
    al-murrā
    genitive أَمَرَّ
    ʔamarra
    الْأَمَرِّ
    al-ʔamarri
    مُرَّى
    murrā
    الْمُرَّى
    al-murrā
    dual masculine feminine
    indefinite definite indefinite definite
    informal أَمَرَّيْن
    ʔamarrayn
    الْأَمَرَّيْن
    al-ʔamarrayn
    مُرَّيَيْن
    murrayayn
    الْمُرَّيَيْن
    al-murrayayn
    nominative أَمَرَّانِ
    ʔamarrāni
    الْأَمَرَّانِ
    al-ʔamarrāni
    مُرَّيَانِ
    murrayāni
    الْمُرَّيَانِ
    al-murrayāni
    accusative أَمَرَّيْنِ
    ʔamarrayni
    الْأَمَرَّيْنِ
    al-ʔamarrayni
    مُرَّيَيْنِ
    murrayayni
    الْمُرَّيَيْنِ
    al-murrayayni
    genitive أَمَرَّيْنِ
    ʔamarrayni
    الْأَمَرَّيْنِ
    al-ʔamarrayni
    مُرَّيَيْنِ
    murrayayni
    الْمُرَّيَيْنِ
    al-murrayayni
    plural masculine feminine
    plural unknown sound feminine plural
    indefinite definite indefinite definite
    informal ? ? مُرَّيَات
    murrayāt
    الْمُرَّيَات
    al-murrayāt
    nominative ? ? مُرَّيَاتٌ
    murrayātun
    الْمُرَّيَاتُ
    al-murrayātu
    accusative ? ? مُرَّيَاتٍ
    murrayātin
    الْمُرَّيَاتِ
    al-murrayāti
    genitive ? ? مُرَّيَاتٍ
    murrayātin
    الْمُرَّيَاتِ
    al-murrayāti
    References
    edit
    • Wehr, Hans (1979) “مر”, in J. Milton Cowan, editor, A Dictionary of Modern Written Arabic, 4th edition, Ithaca, NY: Spoken Language Services, →ISBN

    Etymology 5

    edit

    Verb

    edit

    أمر (form I)

    1. أَمُرُّ (ʔamurru) /ʔa.mur.ru/: first-person singular non-past active indicative of مَرَّ (marra)
    2. أَمُرَّ (ʔamurra) /ʔa.mur.ra/: first-person singular non-past active subjunctive/jussive of مَرَّ (marra)
    3. أَمُرِّ (ʔamurri) /ʔa.mur.ri/: first-person singular non-past active jussive of مَرَّ (marra)
    4. أَمَرُّ (ʔamarru) /ʔa.mar.ru/: first-person singular non-past active indicative of مَرَّ (marra)
    5. أَمَرَّ (ʔamarra) /ʔa.mar.ra/: first-person singular non-past active subjunctive/jussive of مَرَّ (marra)
    6. أَمَرِّ (ʔamarri) /ʔa.mar.ri/: first-person singular non-past active jussive of مَرَّ (marra)

    South Levantine Arabic

    edit

    Etymology

    edit

    From Arabic أَمَرَ (ʔamara).

    Pronunciation

    edit

    Verb

    edit

    أمر (ʔamar) I (present بؤمر (boʔmor))

    1. to order, to command

    Conjugation

    edit
    Conjugation of أمر
    singular plural
    1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
    past m أمرت (ʔamart) أمرت (ʔamart) أمر (ʔamar) أمرنا (ʔamarna) أمرتو (ʔamartu) أمرو (ʔamaru)
    f أمرتي (ʔamarti) أمرت (ʔamrat)
    present m بأمر (baʔmor) بتؤمر (btoʔmor) بؤمر (boʔmor) منؤمر (mnoʔmor) بتؤمرو (btoʔmoru) بؤمرو (boʔmoru)
    f بتؤمري (btoʔmori) بتؤمر (btoʔmor)
    subjunctive m اأمر (aʔmor) تؤمر (toʔmor) يؤمر (yoʔmor) نؤمر (noʔmor) تؤمرو (toʔmoru) يؤمرو (yoʔmoru)
    f تؤمري (toʔmori) تؤمر (toʔmor)
    imperative m اؤمر (oʔmor) اؤمرو (oʔmoru)
    f اؤمري (oʔmori)