حدود

plural of (hadd)
neighborhood, vicinity
- c. 1060, Nāṣir-i Khusraw, Safarnāma [Book of Travels]‎^[1]:
  از آنجا بگذشتیم، به جایی رسیدیم که آنجا مسجدی بود […] و در آن حدود مردم را دیدم که در کوه می‌گردیدند و چوبی چون درخت سرو می‌بریدند. پرسیدم که از این چه می‌کنید؟ گفتند: این چوب را یک سر در آتش می‌کنیم و از دیگر سر آن قطران بیرون می‌آید، همه را در چاه جمع می‌کنیم و از آنجا در ظروف می‌کنیم و به اطراف می‌بریم.
  az ānjā bugḏaštēm, ba jāyē rasīdēm ki ānjā masjidē būdam […] wa dar ān hudūd mardum rā dīdam ki dar kōh mē-gardīdand u čōbē čōn diraxt-i sarv mē-barridand. pursīdam ki az īn či mē-kunēd? guftand: īn čōb rā yak sar dar ātiš mē-kunēm u az digar sar-i ān qatrān bērōn mē-āyad. hama rā dar čāh jam' mē-kunēm u az ānjā dar zurūf mē-kunēm u ba atrāf mē-barēm.
  We passed from here, and went to a place where there was a mosque […] And in that neighborhood, I saw people who were strolling in the mountains and cutting down a tree like a cypress. I asked, "What are you doing by this?" They said: "If you put one end of this tree in fire, tar comes out the other end. We're putting all of it together in a pit, putting them into pots, and bringing them to the lands nearby [to sell]."