ἀλλοιόω

Ancient Greek

Etymology

From ἀλλοῖος (alloîos, “different”) +‎ -όω (-óō, factitive verb-forming suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /al.loi̯.ó.ɔː/ → /al.lyˈo.o/ → /a.liˈo.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /al.loi̯.ó.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /al.lyˈo.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /al.lyˈo.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /al.lyˈo.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.liˈo.o/

Verb

ἀλλοιόω • (alloióō)

1. (transitive) to make different, change, alter
2. (passive voice)
   1. to become different, be changed, undergo an alteration
   2. to be estranged
   3. to be changed for the worse
   4. to be deranged in mind

Inflection

   Present: ἀλλοιῶ, ἀλλοιοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀλλοιῶ	ἀλλοιοῖς	ἀλλοιοῖ	ἀλλοιοῦτον	ἀλλοιοῦτον	ἀλλοιοῦμεν	ἀλλοιοῦτε	ἀλλοιοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀλλοιῶ	ἀλλοιοῖς	ἀλλοιοῖ	ἀλλοιῶτον	ἀλλοιῶτον	ἀλλοιῶμεν	ἀλλοιῶτε	ἀλλοιῶσῐ(ν)
	optative	ἀλλοιοίην, ἀλλοιοῖμῐ	ἀλλοιοίης, ἀλλοιοῖς	ἀλλοιοίη, ἀλλοιοῖ	ἀλλοιοῖτον, ἀλλοιοίητον	ἀλλοιοίτην, ἀλλοιοιήτην	ἀλλοιοῖμεν, ἀλλοιοίημεν	ἀλλοιοῖτε, ἀλλοιοίητε	ἀλλοιοῖεν, ἀλλοιοίησᾰν
	imperative		ἀλλοίου	ἀλλοιούτω	ἀλλοιοῦτον	ἀλλοιούτων		ἀλλοιοῦτε	ἀλλοιούντων
middle/ passive	indicative	ἀλλοιοῦμαι	ἀλλοιοῖ	ἀλλοιοῦται	ἀλλοιοῦσθον	ἀλλοιοῦσθον	ἀλλοιούμεθᾰ	ἀλλοιοῦσθε	ἀλλοιοῦνται
	subjunctive	ἀλλοιῶμαι	ἀλλοιοῖ	ἀλλοιῶται	ἀλλοιῶσθον	ἀλλοιῶσθον	ἀλλοιώμεθᾰ	ἀλλοιῶσθε	ἀλλοιῶνται
	optative	ἀλλοιοίμην	ἀλλοιοῖο	ἀλλοιοῖτο	ἀλλοιοῖσθον	ἀλλοιοίσθην	ἀλλοιοίμεθᾰ	ἀλλοιοῖσθε	ἀλλοιοῖντο
	imperative		ἀλλοιοῦ	ἀλλοιούσθω	ἀλλοιοῦσθον	ἀλλοιούσθων		ἀλλοιοῦσθε	ἀλλοιούσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀλλοιοῦν				ἀλλοιοῦσθαι
participle	m	ἀλλοιῶν				ἀλλοιούμενος
	f	ἀλλοιοῦσᾰ				ἀλλοιουμένη
	n	ἀλλοιοῦν				ἀλλοιούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ἠλλοιῶ, ἠλλοιοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠλλοιῶ	ἠλλοιοῖς	ἠλλοιοῖ	ἠλλοιοῦτον	ἠλλοιοῦτον	ἠλλοιοῦμεν	ἠλλοιοῦτε	ἠλλοιοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἠλλοιῶ	ἠλλοιοῖς	ἠλλοιοῖ	ἠλλοιῶτον	ἠλλοιῶτον	ἠλλοιῶμεν	ἠλλοιῶτε	ἠλλοιῶσῐ(ν)
	optative	ἠλλοιοίην, ἠλλοιοῖμῐ	ἠλλοιοίης, ἠλλοιοῖς	ἠλλοιοίη, ἠλλοιοῖ	ἠλλοιοῖτον, ἠλλοιοίητον	ἠλλοιοίτην, ἠλλοιοιήτην	ἠλλοιοῖμεν, ἠλλοιοίημεν	ἠλλοιοῖτε, ἠλλοιοίητε	ἠλλοιοῖεν, ἠλλοιοίησᾰν
	imperative		ἠλλοίου	ἠλλοιούτω	ἠλλοιοῦτον	ἠλλοιούτων		ἠλλοιοῦτε	ἠλλοιούντων
middle/ passive	indicative	ἠλλοιοῦμαι	ἠλλοιοῖ	ἠλλοιοῦται	ἠλλοιοῦσθον	ἠλλοιοῦσθον	ἠλλοιούμεθᾰ	ἠλλοιοῦσθε	ἠλλοιοῦνται
	subjunctive	ἠλλοιῶμαι	ἠλλοιοῖ	ἠλλοιῶται	ἠλλοιῶσθον	ἠλλοιῶσθον	ἠλλοιώμεθᾰ	ἠλλοιῶσθε	ἠλλοιῶνται
	optative	ἠλλοιοίμην	ἠλλοιοῖο	ἠλλοιοῖτο	ἠλλοιοῖσθον	ἠλλοιοίσθην	ἠλλοιοίμεθᾰ	ἠλλοιοῖσθε	ἠλλοιοῖντο
	imperative		ἠλλοιοῦ	ἠλλοιούσθω	ἠλλοιοῦσθον	ἠλλοιούσθων		ἠλλοιοῦσθε	ἠλλοιούσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠλλοιοῦν				ἠλλοιοῦσθαι
participle	m	ἠλλοιῶν				ἠλλοιούμενος
	f	ἠλλοιοῦσᾰ				ἠλλοιουμένη
	n	ἠλλοιοῦν				ἠλλοιούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀλλοιώσω, ἀλλοιώσομαι, ἀλλοιωθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀλλοιώσω	ἀλλοιώσεις	ἀλλοιώσει	ἀλλοιώσετον	ἀλλοιώσετον	ἀλλοιώσομεν	ἀλλοιώσετε	ἀλλοιώσουσῐ(ν)
	optative	ἀλλοιώσοιμῐ	ἀλλοιώσοις	ἀλλοιώσοι	ἀλλοιώσοιτον	ἀλλοιωσοίτην	ἀλλοιώσοιμεν	ἀλλοιώσοιτε	ἀλλοιώσοιεν
middle	indicative	ἀλλοιώσομαι	ἀλλοιώσῃ, ἀλλοιώσει	ἀλλοιώσεται	ἀλλοιώσεσθον	ἀλλοιώσεσθον	ἀλλοιωσόμεθᾰ	ἀλλοιώσεσθε	ἀλλοιώσονται
	optative	ἀλλοιωσοίμην	ἀλλοιώσοιο	ἀλλοιώσοιτο	ἀλλοιώσοισθον	ἀλλοιωσοίσθην	ἀλλοιωσοίμεθᾰ	ἀλλοιώσοισθε	ἀλλοιώσοιντο
passive	indicative	ἀλλοιωθήσομαι	ἀλλοιωθήσῃ	ἀλλοιωθήσεται	ἀλλοιωθήσεσθον	ἀλλοιωθήσεσθον	ἀλλοιωθησόμεθᾰ	ἀλλοιωθήσεσθε	ἀλλοιωθήσονται
	optative	ἀλλοιωθησοίμην	ἀλλοιωθήσοιο	ἀλλοιωθήσοιτο	ἀλλοιωθήσοισθον	ἀλλοιωθησοίσθην	ἀλλοιωθησοίμεθᾰ	ἀλλοιωθήσοισθε	ἀλλοιωθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀλλοιώσειν			ἀλλοιώσεσθαι		ἀλλοιωθήσεσθαι
participle	m	ἀλλοιώσων			ἀλλοιωσόμενος		ἀλλοιωθησόμενος
	f	ἀλλοιώσουσᾰ			ἀλλοιωσομένη		ἀλλοιωθησομένη
	n	ἀλλοιῶσον			ἀλλοιωσόμενον		ἀλλοιωθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “ἀλλοιόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἀλλοιόω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ἀλλοιόω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀλλοιόω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)