ἡγούμενος

Ancient Greek edit

Pronunciation edit

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.ɡǔː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝ˈɡu.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈɣu.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈɣu.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈɣu.me.nos/

Participle edit

ἡγούμενος • (hēgoúmenos) m (feminine ἡγουμένη, neuter ἡγούμενον); first/second declension

contracted present mediopassive participle of ἡγέομαι (hēgéomai)

Declension edit

First and second declension of ἡγούμενος; ἡγουμένη; ἡγούμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἡγούμενος hēgoúmenos	ἡγουμένη hēgouménē	ἡγούμενον hēgoúmenon	ἡγουμένω hēgouménō	ἡγουμένᾱ hēgouménā	ἡγουμένω hēgouménō	ἡγούμενοι hēgoúmenoi	ἡγούμεναι hēgoúmenai	ἡγούμενᾰ hēgoúmena
Genitive	ἡγουμένου hēgouménou	ἡγουμένης hēgouménēs	ἡγουμένου hēgouménou	ἡγουμένοιν hēgouménoin	ἡγουμέναιν hēgouménain	ἡγουμένοιν hēgouménoin	ἡγουμένων hēgouménōn	ἡγουμένων hēgouménōn	ἡγουμένων hēgouménōn
Dative	ἡγουμένῳ hēgouménōi	ἡγουμένῃ hēgouménēi	ἡγουμένῳ hēgouménōi	ἡγουμένοιν hēgouménoin	ἡγουμέναιν hēgouménain	ἡγουμένοιν hēgouménoin	ἡγουμένοις hēgouménois	ἡγουμέναις hēgouménais	ἡγουμένοις hēgouménois
Accusative	ἡγούμενον hēgoúmenon	ἡγουμένην hēgouménēn	ἡγούμενον hēgoúmenon	ἡγουμένω hēgouménō	ἡγουμένᾱ hēgouménā	ἡγουμένω hēgouménō	ἡγουμένους hēgouménous	ἡγουμένᾱς hēgouménās	ἡγούμενᾰ hēgoúmena
Vocative	ἡγούμενε hēgoúmene	ἡγουμένη hēgouménē	ἡγούμενον hēgoúmenon	ἡγουμένω hēgouménō	ἡγουμένᾱ hēgouménā	ἡγουμένω hēgouménō	ἡγούμενοι hēgoúmenoi	ἡγούμεναι hēgoúmenai	ἡγούμενᾰ hēgoúmena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἡγουμένως hēgouménōs			ἡγουμενώτερος hēgoumenṓteros			ἡγουμενώτᾰτος hēgoumenṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References edit

“ἡγούμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press