Dutch edit

Etymology edit

Compound of aan +‎ kakken.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈaːnˌkɑ.kə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: aan‧kak‧ken

Verb edit

aankakken

  1. (Netherlands, informal, intransitive, often left unconjugated in combination with komen) to drawl (near), to arrive or approach slowly and leisurely
    De klassiekers kwamen later dan verwacht aankakken.The classical cars came crawling in later than expected.
    Hij komt nu pas op zijn fiets aangekakt.He's only arriving now on his bicycle.

Inflection edit

Inflection of aankakken (weak, separable)
infinitive aankakken
past singular kakte aan
past participle aangekakt
infinitive aankakken
gerund aankakken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kak aan kakte aan aankak aankakte
2nd person sing. (jij) kakt aan kakte aan aankakt aankakte
2nd person sing. (u) kakt aan kakte aan aankakt aankakte
2nd person sing. (gij) kakt aan kakte aan aankakt aankakte
3rd person singular kakt aan kakte aan aankakt aankakte
plural kakken aan kakten aan aankakken aankakten
subjunctive sing.1 kakke aan kakte aan aankakke aankakte
subjunctive plur.1 kakken aan kakten aan aankakken aankakten
imperative sing. kak aan
imperative plur.1 kakt aan
participles aankakkend aangekakt
1) Archaic.