afstappen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ stappen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌstɑ.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧stap‧pen

Verb

afstappen

1. (intransitive) to get off (a vehicle or mount), to unmount, to disembark [with van ‘from’]

Conjugation

Conjugation of afstappen (weak, separable)
infinitive	afstappen
past singular	stapte af
past participle	afgestapt
infinitive	afstappen
gerund	afstappen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stap af	stapte af	afstap	afstapte
2nd person sing. (jij)	stapt af, stap af2	stapte af	afstapt	afstapte
2nd person sing. (u)	stapt af	stapte af	afstapt	afstapte
2nd person sing. (gij)	stapt af	stapte af	afstapt	afstapte
3rd person singular	stapt af	stapte af	afstapt	afstapte
plural	stappen af	stapten af	afstappen	afstapten
subjunctive sing.1	stappe af	stapte af	afstappe	afstapte
subjunctive plur.1	stappen af	stapten af	afstappen	afstapten
imperative sing.	stap af
imperative plur.1	stapt af
participles	afstappend	afgestapt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Negerhollands: stap af