blikken
Dutch edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
Adjective edit
blikken (not comparable)
- tin, tinnen, made of a light tinplate (or similar metallic alloy) as produced for cans
- Een blikken koekjesdoos heeft iets nostalgisch.
- A tin cookie box has a nostalgic quality.
Inflection edit
Inflection of blikken | ||||
---|---|---|---|---|
uninflected | blikken | |||
inflected | blikken | |||
comparative | — | |||
positive | ||||
predicative/adverbial | ||||
indefinite | m./f. sing. | blikken | ||
n. sing. | blikken | |||
plural | blikken | |||
definite | blikken | |||
partitive |
Descendants edit
- → Sranan Tongo: brekri
Etymology 2 edit
From Middle Dutch blicken. Equivalent to blik + -en.
Verb edit
blikken
- (intransitive) to look at, to glance
- Hij blikte om zich heen.
- He glanced around himself.
Inflection edit
Inflection of blikken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | blikken | |||
past singular | blikte | |||
past participle | geblikt | |||
infinitive | blikken | |||
gerund | blikken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | blik | blikte | ||
2nd person sing. (jij) | blikt | blikte | ||
2nd person sing. (u) | blikt | blikte | ||
2nd person sing. (gij) | blikt | blikte | ||
3rd person singular | blikt | blikte | ||
plural | blikken | blikten | ||
subjunctive sing.1 | blikke | blikte | ||
subjunctive plur.1 | blikken | blikten | ||
imperative sing. | blik | |||
imperative plur.1 | blikt | |||
participles | blikkend | geblikt | ||
1) Archaic. |
Derived terms edit
Etymology 3 edit
See the etymology of the corresponding lemma form.
Noun edit
blikken
Scots edit
Etymology edit
From Old Norse blikja (“to grow pale”). Related to English blike. More at blike.
Verb edit
blikken (third-person singular simple present blikkens, present participle blikkenin, simple past blikkent, past participle blikkent)