Dutch edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈblɪkə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: blik‧ken
  • Rhymes: -ɪkən

Etymology 1 edit

From blik +‎ -en.

Adjective edit

blikken (not comparable)

  1. tin, tinnen, made of a light tinplate (or similar metallic alloy) as produced for cans
    Een blikken koekjesdoos heeft iets nostalgisch.
    A tin cookie box has a nostalgic quality.
Inflection edit
Inflection of blikken
uninflected blikken
inflected blikken
comparative
positive
predicative/adverbial
indefinite m./f. sing. blikken
n. sing. blikken
plural blikken
definite blikken
partitive
Descendants edit
  • Sranan Tongo: brekri

Etymology 2 edit

From Middle Dutch blicken. Equivalent to blik +‎ -en.

Verb edit

blikken

  1. (intransitive) to look at, to glance
    Hij blikte om zich heen.
    He glanced around himself.
Inflection edit
Inflection of blikken (weak)
infinitive blikken
past singular blikte
past participle geblikt
infinitive blikken
gerund blikken n
present tense past tense
1st person singular blik blikte
2nd person sing. (jij) blikt blikte
2nd person sing. (u) blikt blikte
2nd person sing. (gij) blikt blikte
3rd person singular blikt blikte
plural blikken blikten
subjunctive sing.1 blikke blikte
subjunctive plur.1 blikken blikten
imperative sing. blik
imperative plur.1 blikt
participles blikkend geblikt
1) Archaic.
Derived terms edit

Etymology 3 edit

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun edit

blikken

  1. plural of blik

Scots edit

Etymology edit

From Old Norse blikja (to grow pale). Related to English blike. More at blike.

Verb edit

blikken (third-person singular simple present blikkens, present participle blikkenin, simple past blikkent, past participle blikkent)

  1. To turn pale
  2. To blight; fade