circulatus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of circulō.
Participle edit
circulātus (feminine circulāta, neuter circulātum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | circulātus | circulāta | circulātum | circulātī | circulātae | circulāta | |
Genitive | circulātī | circulātae | circulātī | circulātōrum | circulātārum | circulātōrum | |
Dative | circulātō | circulātō | circulātīs | ||||
Accusative | circulātum | circulātam | circulātum | circulātōs | circulātās | circulāta | |
Ablative | circulātō | circulātā | circulātō | circulātīs | |||
Vocative | circulāte | circulāta | circulātum | circulātī | circulātae | circulāta |
References edit
- circulatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)