devictus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of dēvincō.
Participle edit
dēvictus (feminine dēvicta, neuter dēvictum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dēvictus | dēvicta | dēvictum | dēvictī | dēvictae | dēvicta | |
Genitive | dēvictī | dēvictae | dēvictī | dēvictōrum | dēvictārum | dēvictōrum | |
Dative | dēvictō | dēvictō | dēvictīs | ||||
Accusative | dēvictum | dēvictam | dēvictum | dēvictōs | dēvictās | dēvicta | |
Ablative | dēvictō | dēvictā | dēvictō | dēvictīs | |||
Vocative | dēvicte | dēvicta | dēvictum | dēvictī | dēvictae | dēvicta |
References edit
- “devictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers