Latin edit

Etymology edit

From dē- +‎ vinciō.

Pronunciation edit

Verb edit

dēvinciō (present infinitive dēvincīre, perfect active dēvīnxī, supine dēvīnctum); fourth conjugation

  1. to bind fast, tie up
  2. to subjugate
  3. to oblige, constrain

Conjugation edit

   Conjugation of dēvinciō (fourth conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present dēvinciō dēvincīs dēvincit dēvincīmus dēvincītis dēvinciunt
imperfect dēvinciēbam dēvinciēbās dēvinciēbat dēvinciēbāmus dēvinciēbātis dēvinciēbant
future dēvinciam dēvinciēs dēvinciet dēvinciēmus dēvinciētis dēvincient
perfect dēvīnxī dēvīnxistī dēvīnxit dēvīnximus dēvīnxistis dēvīnxērunt,
dēvīnxēre
pluperfect dēvīnxeram dēvīnxerās dēvīnxerat dēvīnxerāmus dēvīnxerātis dēvīnxerant
future perfect dēvīnxerō dēvīnxeris dēvīnxerit dēvīnxerimus dēvīnxeritis dēvīnxerint
passive present dēvincior dēvincīris,
dēvincīre
dēvincītur dēvincīmur dēvincīminī dēvinciuntur
imperfect dēvinciēbar dēvinciēbāris,
dēvinciēbāre
dēvinciēbātur dēvinciēbāmur dēvinciēbāminī dēvinciēbantur
future dēvinciar dēvinciēris,
dēvinciēre
dēvinciētur dēvinciēmur dēvinciēminī dēvincientur
perfect dēvīnctus + present active indicative of sum
pluperfect dēvīnctus + imperfect active indicative of sum
future perfect dēvīnctus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present dēvinciam dēvinciās dēvinciat dēvinciāmus dēvinciātis dēvinciant
imperfect dēvincīrem dēvincīrēs dēvincīret dēvincīrēmus dēvincīrētis dēvincīrent
perfect dēvīnxerim dēvīnxerīs dēvīnxerit dēvīnxerīmus dēvīnxerītis dēvīnxerint
pluperfect dēvīnxissem dēvīnxissēs dēvīnxisset dēvīnxissēmus dēvīnxissētis dēvīnxissent
passive present dēvinciar dēvinciāris,
dēvinciāre
dēvinciātur dēvinciāmur dēvinciāminī dēvinciantur
imperfect dēvincīrer dēvincīrēris,
dēvincīrēre
dēvincīrētur dēvincīrēmur dēvincīrēminī dēvincīrentur
perfect dēvīnctus + present active subjunctive of sum
pluperfect dēvīnctus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present dēvincī dēvincīte
future dēvincītō dēvincītō dēvincītōte dēvinciuntō
passive present dēvincīre dēvincīminī
future dēvincītor dēvincītor dēvinciuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives dēvincīre dēvīnxisse dēvīnctūrum esse dēvincīrī dēvīnctum esse dēvīnctum īrī
participles dēvinciēns dēvīnctūrus dēvīnctus dēvinciendus,
dēvinciundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
dēvinciendī dēvinciendō dēvinciendum dēvinciendō dēvīnctum dēvīnctū

References edit

  • devincio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • devincio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • devincio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to lay any one under an obligation by kind treatment: beneficiis aliquem obstringere, obligare, devincire
    • to commit a crime and so make oneself liable to the consequences of it: scelere se devincire, se obstringere, astringi
    • to attach a person to oneself: devincire aliquem consuetudine