húka

See also: huka

Faroese edit

húka (third person singular past indicative heyk, third person plural past indicative huku, supine hokið)

Conjugation of húka (group v-40)
infinitive	húka
supine	hokið
participle (a26)¹	húkandi	hokin
	present	past
first singular	húki	heyk
second singular	hýkur	heykst
third singular	hýkur	heyk
plural	húka	huku
	imperative
singular	húk!
plural	húkið!
¹Only the past participle being declined.

húka (weak verb, third-person singular past indicative húkti, supine húkt)

húka — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að húka
supine (sagnbót)		húkt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		húkandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég húki	við húkum	present (nútíð)	ég húki	við húkum
	þú húkir	þið húkið		þú húkir	þið húkið
	hann, hún, það húkir	þeir, þær, þau húka		hann, hún, það húki	þeir, þær, þau húki

past (þátíð)	ég húkti	við húktum	past (þátíð)	ég húkti	við húktum
	þú húktir	þið húktuð		þú húktir	þið húktuð
	hann, hún, það húkti	þeir, þær, þau húktu		hann, hún, það húkti	þeir, þær, þau húktu

imperative (boðháttur)	húk (þú)	húkið (þið)
	húktu	húkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

From Proto-Germanic *hūkan- (“to squat”), from *hūkkan-, back-formed from the iterative *huk(k)ōn-, from Proto-Indo-European *kuk-néh₂, from *kewk- (“to curve, bend”) (also the source of English high).^[1]

húka

Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

^ Kroonen, Guus (2013), “hukan”, in Etymological Dictionary of Proto-Germanic (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 11), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 252