infortunium
Latin edit
Etymology edit
From in- (“un-”) + fortūna (“luck”) + -ium.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /in.forˈtuː.ni.um/, [ĩːfɔrˈt̪uːniʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.forˈtu.ni.um/, [iɱforˈt̪uːnium]
Noun edit
īnfortūnium n (genitive īnfortūniī or īnfortūnī); second declension
- misfortune, calamity
- Synonyms: plāga, dētrīmentum, incommodum, interitus, clādēs, incommoditās, cāsus, vulnus, miseria, calamitās, malum, cruciātus, nūbēs
- Antonyms: commodum, commoditās
- trouble
- Synonyms: difficultās, mōlēs, cūra
Declension edit
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | īnfortūnium | īnfortūnia |
Genitive | īnfortūniī īnfortūnī1 |
īnfortūniōrum |
Dative | īnfortūniō | īnfortūniīs |
Accusative | īnfortūnium | īnfortūnia |
Ablative | īnfortūniō | īnfortūniīs |
Vocative | īnfortūnium | īnfortūnia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants edit
- French: infortune
- Italian: infortunio
- Piedmontese: infortuni
- Spanish: infortunio
References edit
- “infortunium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “infortunium”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- infortunium in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- infortunium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.