See also: interrogó and interrogò

Catalan edit

Verb edit

interrogo

  1. first-person singular present indicative of interrogar

Italian edit

Verb edit

interrogo

  1. first-person singular present indicative of interrogare

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

From inter (between; among) +‎ rogō (ask; request).

Pronunciation edit

Verb edit

interrogō (present infinitive interrogāre, perfect active interrogāvī, supine interrogātum); first conjugation

  1. (transitive) to ask, question, inquire, interrogate, to seek information from
    Synonyms: scīscitor, quaerō, inquīrō, requīrō, percontor, scīscō, investīgō, explōrō
    cāsus interrogandīthe genitive case
    Aemilia interrogat "Quis mē vocat?"[1]
    Aemilia asks "Who called me?"
  2. (law) to put a formal question to (in making a stipulation)
  3. (law, transitive) to question judicially, examine, interrogate
  4. (transitive with sententiam) to ask (a senator) for his opinion, consult
  5. (transitive, often with lēge) to call to account in a court of law, arraign, indict, sue
  6. (intransitive) to argue, reason (syllogistically)

Conjugation edit

   Conjugation of interrogō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present interrogō interrogās interrogat interrogāmus interrogātis interrogant
imperfect interrogābam interrogābās interrogābat interrogābāmus interrogābātis interrogābant
future interrogābō interrogābis interrogābit interrogābimus interrogābitis interrogābunt
perfect interrogāvī interrogāvistī,
interrogāstī1
interrogāvit,
interrogāt1
interrogāvimus,
interrogāmus1
interrogāvistis,
interrogāstis1
interrogāvērunt,
interrogāvēre,
interrogārunt1
pluperfect interrogāveram,
interrogāram1
interrogāverās,
interrogārās1
interrogāverat,
interrogārat1
interrogāverāmus,
interrogārāmus1
interrogāverātis,
interrogārātis1
interrogāverant,
interrogārant1
future perfect interrogāverō,
interrogārō1
interrogāveris,
interrogāris1
interrogāverit,
interrogārit1
interrogāverimus,
interrogārimus1
interrogāveritis,
interrogāritis1
interrogāverint,
interrogārint1
passive present interrogor interrogāris,
interrogāre
interrogātur interrogāmur interrogāminī interrogantur
imperfect interrogābar interrogābāris,
interrogābāre
interrogābātur interrogābāmur interrogābāminī interrogābantur
future interrogābor interrogāberis,
interrogābere
interrogābitur interrogābimur interrogābiminī interrogābuntur
perfect interrogātus + present active indicative of sum
pluperfect interrogātus + imperfect active indicative of sum
future perfect interrogātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present interrogem interrogēs interroget interrogēmus interrogētis interrogent
imperfect interrogārem interrogārēs interrogāret interrogārēmus interrogārētis interrogārent
perfect interrogāverim,
interrogārim1
interrogāverīs,
interrogārīs1
interrogāverit,
interrogārit1
interrogāverīmus,
interrogārīmus1
interrogāverītis,
interrogārītis1
interrogāverint,
interrogārint1
pluperfect interrogāvissem,
interrogāssem1
interrogāvissēs,
interrogāssēs1
interrogāvisset,
interrogāsset1
interrogāvissēmus,
interrogāssēmus1
interrogāvissētis,
interrogāssētis1
interrogāvissent,
interrogāssent1
passive present interroger interrogēris,
interrogēre
interrogētur interrogēmur interrogēminī interrogentur
imperfect interrogārer interrogārēris,
interrogārēre
interrogārētur interrogārēmur interrogārēminī interrogārentur
perfect interrogātus + present active subjunctive of sum
pluperfect interrogātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present interrogā interrogāte
future interrogātō interrogātō interrogātōte interrogantō
passive present interrogāre interrogāminī
future interrogātor interrogātor interrogantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives interrogāre interrogāvisse,
interrogāsse1
interrogātūrum esse interrogārī interrogātum esse interrogātum īrī
participles interrogāns interrogātūrus interrogātus interrogandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
interrogandī interrogandō interrogandum interrogandō interrogātum interrogātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  1. ^ Oerberg, Hans H. (2011) Lingua Latina per se illustrata. Pars I, Familia Romana[1], Newburyport, MA, →ISBN, →OCLC, page 20

Further reading edit

  • interrogo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • interrogo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • interrogo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[2], London: Macmillan and Co.
    • to cross-examine cleverly, put leading questions: bene interrogare
    • to ask the opinion of..: sententiam rogare, interrogare

Portuguese edit

Verb edit

interrogo

  1. first-person singular present indicative of interrogar

Spanish edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /inteˈroɡo/ [ĩn̪.t̪eˈro.ɣ̞o]
  • Rhymes: -oɡo
  • Syllabification: in‧te‧rro‧go

Verb edit

interrogo

  1. first-person singular present indicative of interrogar