kraniec

Polish

Etymology

Borrowed from Middle High German kranz, from Old High German kranz.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkraɲɛt͡s/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aɲɛt͡s
• Syllabification: kra‧niec

Noun

kraniec m inan

1. (literary) end, extreme, extremity (extreme part)

Declension

Declension of kraniec

	singular	plural
nominative	kraniec	krańce
genitive	krańca	krańców
dative	krańcowi	krańcom
accusative	kraniec	krańce
instrumental	krańcem	krańcami
locative	krańcu	krańcach
vocative	krańcu	krańce

Derived terms

adjective

• krańcowy

 

Related terms

adverb

• krańcowo

 

noun

• krańcowość

 

Further reading

• kraniec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• kraniec in Polish dictionaries at PWN