Icelandic

edit

Etymology

edit

From Old Norse munkr, from Old English munuc.[1]

Pronunciation

edit

Noun

edit

munkur m (genitive singular munks, nominative plural munkar)

  1. monk

Declension

edit
Declension of munkur (masculine)
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative munkur munkurinn munkar munkarnir
accusative munk munkinn munka munkana
dative munki munknum, munkinum munkum munkunum
genitive munks munksins munka munkanna

References

edit
  1. ^ Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) “munkur”, in Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)