See also: rud, Rud, RUD, and rüd

Hungarian edit

Etymology edit

Probably borrowed from German Rute (cane”, formerly also “pole, staff”).[1]

Pronunciation edit

Noun edit

rúd (plural rudak)

  1. pole, rod

Declension edit

Inflection (stem in -a-, back harmony)
singular plural
nominative rúd rudak
accusative rudat rudakat
dative rúdnak rudaknak
instrumental rúddal rudakkal
causal-final rúdért rudakért
translative rúddá rudakká
terminative rúdig rudakig
essive-formal rúdként rudakként
essive-modal
inessive rúdban rudakban
superessive rúdon rudakon
adessive rúdnál rudaknál
illative rúdba rudakba
sublative rúdra rudakra
allative rúdhoz rudakhoz
elative rúdból rudakból
delative rúdról rudakról
ablative rúdtól rudaktól
non-attributive
possessive - singular
rúdé rudaké
non-attributive
possessive - plural
rúdéi rudakéi
Possessive forms of rúd
possessor single possession multiple possessions
1st person sing. rudam rúdjaim
2nd person sing. rudad rúdjaid
3rd person sing. rúdja rúdjai
1st person plural rudunk rúdjaink
2nd person plural rudatok rúdjaitok
3rd person plural rúdjuk rúdjaik

Derived terms edit

Compound words
Expressions

References edit

  1. ^ rúd in Zaicz, Gábor (ed.). Etimológiai szótár: Magyar szavak és toldalékok eredete (‘Dictionary of Etymology: The origin of Hungarian words and affixes’). Budapest: Tinta Könyvkiadó, 2006, →ISBN.  (See also its 2nd edition.)

Further reading edit

  • rúd in Bárczi, Géza and László Országh. A magyar nyelv értelmező szótára (‘The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language’, abbr.: ÉrtSz.). Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN

Anagrams edit

Slovak edit

Pronunciation edit

Noun edit

rúd

  1. genitive plural of ruda