triumviratus
See also: triumvirátus
Latin edit
Etymology edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /tri.um.u̯iˈraː.tus/, [t̪riʊmu̯ɪˈräːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /tri.um.viˈra.tus/, [t̪riumviˈräːt̪us]
Noun edit
triumvirātus m (genitive triumvirātūs); fourth declension
- triumvirate (rank or office of a triumvir)
Declension edit
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | triumvirātus | triumvirātūs |
Genitive | triumvirātūs | triumvirātuum |
Dative | triumvirātuī | triumvirātibus |
Accusative | triumvirātum | triumvirātūs |
Ablative | triumvirātū | triumvirātibus |
Vocative | triumvirātus | triumvirātūs |
Descendants edit
- Catalan: triumvirat
- French: triumvirat
- Galician: triunvirato
- Italian: triumvirato
- Portuguese: triunvirato
- Romanian: triumvirat
- Spanish: triunvirato
References edit
- “triumviratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “triumviratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- triumviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette