Latin edit

Etymology edit

From Proto-Italic *winkjō, from Proto-Indo-European *weyk- (to curve, bend). Cognate with vicis, Ancient Greek εἴκω (eíkō).

Pronunciation edit

Verb edit

vinciō (present infinitive vincīre, perfect active vīnxī, supine vīnctum); fourth conjugation

  1. to bind, tie up, fetter
    Synonyms: cōnstringo, illigo, ligō, necto, colligo
  2. to lace, fasten
  3. to surround, guard

Conjugation edit

   Conjugation of vinciō (fourth conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vinciō vincīs vincit vincīmus vincītis vinciunt
imperfect vinciēbam vinciēbās vinciēbat vinciēbāmus vinciēbātis vinciēbant
future vinciam vinciēs vinciet vinciēmus vinciētis vincient
perfect vīnxī vīnxistī vīnxit vīnximus vīnxistis vīnxērunt,
vīnxēre
pluperfect vīnxeram vīnxerās vīnxerat vīnxerāmus vīnxerātis vīnxerant
future perfect vīnxerō vīnxeris vīnxerit vīnxerimus vīnxeritis vīnxerint
passive present vincior vincīris,
vincīre
vincītur vincīmur vincīminī vinciuntur
imperfect vinciēbar vinciēbāris,
vinciēbāre
vinciēbātur vinciēbāmur vinciēbāminī vinciēbantur
future vinciar vinciēris,
vinciēre
vinciētur vinciēmur vinciēminī vincientur
perfect vīnctus + present active indicative of sum
pluperfect vīnctus + imperfect active indicative of sum
future perfect vīnctus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vinciam vinciās vinciat vinciāmus vinciātis vinciant
imperfect vincīrem vincīrēs vincīret vincīrēmus vincīrētis vincīrent
perfect vīnxerim vīnxerīs vīnxerit vīnxerīmus vīnxerītis vīnxerint
pluperfect vīnxissem vīnxissēs vīnxisset vīnxissēmus vīnxissētis vīnxissent
passive present vinciar vinciāris,
vinciāre
vinciātur vinciāmur vinciāminī vinciantur
imperfect vincīrer vincīrēris,
vincīrēre
vincīrētur vincīrēmur vincīrēminī vincīrentur
perfect vīnctus + present active subjunctive of sum
pluperfect vīnctus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vincī vincīte
future vincītō vincītō vincītōte vinciuntō
passive present vincīre vincīminī
future vincītor vincītor vinciuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vincīre vīnxisse vīnctūrum esse vincīrī vīnctum esse vīnctum īrī
participles vinciēns vīnctūrus vīnctus vinciendus,
vinciundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
vinciendī vinciendō vinciendum vinciendō vīnctum vīnctū

Derived terms edit

Related terms edit

References edit

  • vincio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vincio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • vincio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to make a speech rhythmical: numeris orationem astringere, vincire
    • (ambiguous) in everything nature defies imitation: in omni re vincit imitationem veritas
    • (ambiguous) the majority were of the opinion..: sententia vincit (Liv. 2. 4. 3)
    • (ambiguous) to be defeated in fight, lose the battle: proelio vinci, superari, inferiorem, victum discedere
  • Pokorny, Julius (1959) Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), volume 3, Bern, München: Francke Verlag, page 1130