vindicta
LatinEdit
EtymologyEdit
PronunciationEdit
- (Classical) IPA(key): /winˈdik.ta/, [wɪn̪ˈd̪ɪkt̪ä]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /vinˈdik.ta/, [vin̪ˈd̪ikt̪ɑ]
NounEdit
vindicta f (genitive vindictae); first declension
- ceremonial staff used in manumission
- punishment, vengeance
- Familia Griffini ad modum cxl dolo optimatum Sratewi ceciderunt; in cuius vindicta rex Grifinus Demetiam et Stratewi devastavit...
- "The family of Gruffydd to the measure of 140 [people] fell by treachery to the nobles of Ystrad Tywi; in punishment for which, King Gruffydd devastated Dyfed and Ystrad Tywi..." (Annales Cambriae, B Text)
- Familia Griffini ad modum cxl dolo optimatum Sratewi ceciderunt; in cuius vindicta rex Grifinus Demetiam et Stratewi devastavit...
- redress, satisfaction
- a means of vindication
DeclensionEdit
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | vindicta | vindictae |
Genitive | vindictae | vindictārum |
Dative | vindictae | vindictīs |
Accusative | vindictam | vindictās |
Ablative | vindictā | vindictīs |
Vocative | vindicta | vindictae |
Related termsEdit
DescendantsEdit
ReferencesEdit
- vindicta in Charlton T. Lewis and Charles Short, A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press, 1879
- vindicta in Charlton T. Lewis, An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers, 1891
- vindicta in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- vindicta in Gaffiot, Félix, Dictionnaire illustré Latin-Français, Hachette, 1934
- vindicta in Harry Thurston Peck, editor, Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers, 1898
- vindicta in William Smith et al., editor, A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin, 1890
SpanishEdit
EtymologyEdit
Borrowed from Latin vindicta. Doublet of vendetta.
NounEdit
vindicta f (plural vindictas)