beweren

Dutch edit

From a merger of two Middle Dutch verbs:

Middle Dutch beweren, an eastern variant of bewaren (“to prove”), from waer (“true”) (modern waar). Equivalent to waar +‎ be- -en.
Middle Dutch beweren, equivalent to be- +‎ weren (“to defend against, to hold back”). Closely related to bewaren (“to uphold, to stand one's ground”) (modern bewaren).

beweren

Conjugation of beweren (weak, prefixed)
infinitive	beweren
past singular	beweerde
past participle	beweerd
infinitive	beweren
gerund	beweren n
	present tense	past tense
1st person singular	beweer	beweerde
2nd person sing. (jij)	beweert	beweerde
2nd person sing. (u)	beweert	beweerde
2nd person sing. (gij)	beweert	beweerde
3rd person singular	beweert	beweerde
plural	beweren	beweerden

subjunctive sing.¹	bewere	beweerde
subjunctive plur.¹	beweren	beweerden

imperative sing.	beweer
imperative plur.¹	beweert

participles	bewerend	beweerd
¹⁾ Archaic.