See also: Numeri

Ingrian edit

Etymology edit

Borrowed from Russian нумер (numer).

Pronunciation edit

Noun edit

numeri

  1. number

Declension edit

Declension of numeri (type 5/vahti, no gradation)
singular plural
nominative numeri numerit
genitive numerin numeriin, numeriloin
partitive numeria numerija, numeriloja
illative numerii numerii, numeriloihe
inessive numeriis numeriis, numerilois
elative numerist numeriist, numeriloist
allative numerille numeriille, numeriloille
adessive numeriil numeriil, numeriloil
ablative numerilt numeriilt, numeriloilt
translative numeriks numeriiks, numeriloiks
essive numerinna, numeriin numeriinna, numeriloinna, numeriin, numeriloin
exessive1) numerint numeriint, numeriloint
1) obsolete
*) the accusative corresponds with either the genitive (sg) or nominative (pl)
**) the comitative is formed by adding the suffix -ka? or -kä? to the genitive.

References edit

  • Ruben E. Nirvi (1971) Inkeroismurteiden Sanakirja, Helsinki: Suomalais-Ugrilainen Seura, page 350

Italian edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈnu.me.ri/
  • Rhymes: -umeri
  • Hyphenation: nù‧me‧ri

Etymology 1 edit

Noun edit

numeri m

  1. plural of numero

Etymology 2 edit

Verb edit

numeri

  1. inflection of numerare:
    1. second-person singular present indicative
    2. first/second/third-person singular present subjunctive
    3. third-person singular imperative

Anagrams edit

Latin edit

Noun edit

numerī

  1. inflection of numerus:
    1. nominative/vocative plural
    2. genitive singular

References edit

  • numeri”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers

Romanian edit

Pronunciation edit

Verb edit

numeri

  1. second-person singular present indicative/subjunctive of număra