μονομάχος

See also: Μονομάχος

Ancient Greek

Alternative forms

• μονομάχης (monomákhēs)

Etymology

From μόνος (mónos, “alone”) +‎ μᾰ́χη (mákhē, “combat”) +‎ -ος (-os), literally “lone warrior”, from μάχομαι (mákhomai, “to fight, battle, contend”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.no.má.kʰos/ → /mo.noˈma.xos/ → /mo.noˈma.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.no.má.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mo.noˈma.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mo.noˈma.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mo.noˈma.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mo.noˈma.xos/

Adjective

μονομᾰ́χος • (monomákhos) m or f (neuter μονομᾰ́χον); second declension

1. fighting in single combat; dueling by hand-to-hand combat

Declension

Second declension of μονομᾰ́χος; μονομᾰ́χον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		μονομᾰ́χος monomákhos	μονομᾰ́χον monomákhon		μονομᾰ́χω monomákhō	μονομᾰ́χω monomákhō		μονομᾰ́χοι monomákhoi	μονομᾰ́χᾰ monomákha
Genitive		μονομᾰ́χου monomákhou	μονομᾰ́χου monomákhou		μονομᾰ́χοιν monomákhoin	μονομᾰ́χοιν monomákhoin		μονομᾰ́χων monomákhōn	μονομᾰ́χων monomákhōn
Dative		μονομᾰ́χῳ monomákhōi	μονομᾰ́χῳ monomákhōi		μονομᾰ́χοιν monomákhoin	μονομᾰ́χοιν monomákhoin		μονομᾰ́χοις monomákhois	μονομᾰ́χοις monomákhois
Accusative		μονομᾰ́χον monomákhon	μονομᾰ́χον monomákhon		μονομᾰ́χω monomákhō	μονομᾰ́χω monomákhō		μονομᾰ́χους monomákhous	μονομᾰ́χᾰ monomákha
Vocative		μονομᾰ́χε monomákhe	μονομᾰ́χον monomákhon		μονομᾰ́χω monomákhō	μονομᾰ́χω monomákhō		μονομᾰ́χοι monomákhoi	μονομᾰ́χᾰ monomákha
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		μονομᾰ́χως monomákhōs			μονομᾰχώτερος monomakhṓteros			μονομᾰχώτᾰτος monomakhṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

μονομᾰ́χος • (monomákhos) m (genitive μονομᾰ́χου); second declension

1. close combat contender, warrior, fighter, dueler
2. (Koine, Ancient Rome) a gladiator

Inflection

Second declension of ὁ μονομᾰ́χος; τοῦ μονομᾰ́χου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μονομᾰ́χος ho monomákhos	τὼ μονομᾰ́χω tṑ monomákhō	οἱ μονομᾰ́χοι hoi monomákhoi
Genitive	τοῦ μονομᾰ́χου toû monomákhou	τοῖν μονομᾰ́χοιν toîn monomákhoin	τῶν μονομᾰ́χων tôn monomákhōn
Dative	τῷ μονομᾰ́χῳ tôi monomákhōi	τοῖν μονομᾰ́χοιν toîn monomákhoin	τοῖς μονομᾰ́χοις toîs monomákhois
Accusative	τὸν μονομᾰ́χον tòn monomákhon	τὼ μονομᾰ́χω tṑ monomákhō	τοὺς μονομᾰ́χους toùs monomákhous
Vocative	μονομᾰ́χε monomákhe	μονομᾰ́χω monomákhō	μονομᾰ́χοι monomákhoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• μονομᾰχεῖον (monomakheîon)
• μονομᾰχέω (monomakhéō)
• μονομᾰχία (monomakhía)
• μονομᾰχικός (monomakhikós)
• μονομᾰ́χιον (monomákhion)
• μονομᾰχῶ (monomakhô)
• μουνομᾰχέω (mounomakhéō)
• μουνομᾰχίη (mounomakhíē)

 

Descendants

• Byzantine Greek: Μονομάχος (Monomákhos), Μονομαχίνα (Monomakhína)
• → Greek: Μονομάχος (Monomáchos), μονομάχος (monomáchos) (learned)
• → Latin: Monomachus
  • English: Monomachus, Monomachos
• → Old East Slavic: Мономахъ (Monomaxŭ)
  • Russian: Монома́х (Monomáx)
  • Ukrainian: Монома́х (Monomáx)

Further reading

• “μονομάχος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μονομάχος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μονομάχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek μονομάχος (monomákhos), equivalent to μόνος (mónos, “alone”) +‎ μάχη (máchi, “combat”) +‎ -ος (-os), literally “lone warrior”.

Pronunciation

• IPA^(key): /mo.noˈma.xos/
• Hyphenation: μο‧νο‧μά‧χος

Noun

μονομάχος • (monomáchos) m (plural μονομάχοι)

1. contestant, dueller, duellist
2. (historical, Ancient Rome) a gladiator

Declension

declension of μονομάχος

case     \     number	singular	plural
nominative	μονομάχος •	μονομάχοι •
genitive	μονομάχου •	μονομάχων •
accusative	μονομάχο •	μονομάχους •
vocative	μονομάχε •	μονομάχοι •

Related terms

• μονομαχία f (monomachía, “duel, joust, contest”)
• ψάρι μονομάχος (psári monomáchos, “fighting fish”)

Further reading

• μονομάχος - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.
• μονομάχος on the Greek Wikipedia.Wikipedia ^el