σαίνω

Ancient Greek edit

Etymology edit

The etymology is unexplained. It must be rejected the suggestion of Solmsen, who reconstructs a word for "penis" and connects Lithuanian tvìnstu (“to swell out (of a river)”), and connects other word with σα-, like σάτυρος (sáturos, “satyr”).

Pronunciation edit

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /sǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈse.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈse.no/

Verb edit

σαίνω • (saínō)

(of dogs) to wag the tail, fawn
(figuratively) to fawn, cringe, crouch
to fawn on, pay court to, greet
to gladden, especially with hope or conviction
to beguile, cozen, deceive

Inflection edit

Present: σαίνω, σαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σαίνω	σαίνεις	σαίνει	σαίνετον	σαίνετον	σαίνομεν	σαίνετε	σαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	σαίνω	σαίνῃς	σαίνῃ	σαίνητον	σαίνητον	σαίνωμεν	σαίνητε	σαίνωσῐ(ν)
	optative	σαίνοιμῐ	σαίνοις	σαίνοι	σαίνοιτον	σαινοίτην	σαίνοιμεν	σαίνοιτε	σαίνοιεν
	imperative		σαῖνε	σαινέτω	σαίνετον	σαινέτων		σαίνετε	σαινόντων
middle/ passive	indicative	σαίνομαι	σαίνῃ, σαίνει	σαίνεται	σαίνεσθον	σαίνεσθον	σαινόμεθᾰ	σαίνεσθε	σαίνονται
	subjunctive	σαίνωμαι	σαίνῃ	σαίνηται	σαίνησθον	σαίνησθον	σαινώμεθᾰ	σαίνησθε	σαίνωνται
	optative	σαινοίμην	σαίνοιο	σαίνοιτο	σαίνοισθον	σαινοίσθην	σαινοίμεθᾰ	σαίνοισθε	σαίνοιντο
	imperative		σαίνου	σαινέσθω	σαίνεσθον	σαινέσθων		σαίνεσθε	σαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σαίνειν				σαίνεσθαι
participle	m	σαίνων				σαινόμενος
	f	σαίνουσᾰ				σαινομένη
	n	σαῖνον				σαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔσηνᾰ, ἐσηνᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσηνᾰ	ἔσηνᾰς	ἔσηνε(ν)	ἐσήνᾰτον	ἐσηνᾰ́την	ἐσήνᾰμεν	ἐσήνᾰτε	ἔσηνᾰν
	subjunctive	σήνω	σήνῃς	σήνῃ	σήνητον	σήνητον	σήνωμεν	σήνητε	σήνωσῐ(ν)
	optative	σήναιμῐ	σήνειᾰς, σήναις	σήνειε(ν), σήναι	σήναιτον	σηναίτην	σήναιμεν	σήναιτε	σήνειᾰν, σήναιεν
	imperative		σῆνον	σηνᾰ́τω	σήνᾰτον	σηνᾰ́των		σήνᾰτε	σηνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐσηνᾰ́μην	ἐσήνω	ἐσήνᾰτο	ἐσήνᾰσθον	ἐσηνᾰ́σθην	ἐσηνᾰ́μεθᾰ	ἐσήνᾰσθε	ἐσήνᾰντο
	subjunctive	σήνωμαι	σήνῃ	σήνηται	σήνησθον	σήνησθον	σηνώμεθᾰ	σήνησθε	σήνωνται
	optative	σηναίμην	σήναιο	σήναιτο	σήναισθον	σηναίσθην	σηναίμεθᾰ	σήναισθε	σήναιντο
	imperative		σῆναι	σηνᾰ́σθω	σήνᾰσθον	σηνᾰ́σθων		σήνᾰσθε	σηνᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		σῆναι			σήνᾰσθαι
participle	m	σήνᾱς			σηνᾰ́μενος
	f	σήνᾱσᾰ			σηνᾰμένη
	n	σῆνᾰν			σηνᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms edit

περῐσαίνω (perisaínō)
προσσαίνω (prossaínō)
σαίνουρος (saínouros)
σαινῐ́δωρος (sainídōros)