ἀπειροτέλειος

Ancient Greek

Etymology

From ἄπειρος (ápeiros, “infinite”) +‎ τέλειος (téleios, “finished, perfect”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.peː.ro.té.leː.os/ → /a.pi.roˈte.li.os/ → /a.pi.roˈte.li.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.peː.ro.té.leː.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/

Adjective

ᾰ̓πειροτέλειος • (apeirotéleios) m or f (neuter ᾰ̓πειροτέλειον); second declension

1. infinitely perfect

Inflection

Second declension of ᾰ̓πειροτέλειος; ᾰ̓πειροτέλειον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ᾰ̓πειροτέλειος apeirotéleios	ᾰ̓πειροτέλειον apeirotéleion		ᾰ̓πειροτελείω apeiroteleíō	ᾰ̓πειροτελείω apeiroteleíō		ᾰ̓πειροτέλειοι apeirotéleioi	ᾰ̓πειροτέλειᾰ apeirotéleia
Genitive		ᾰ̓πειροτελείου apeiroteleíou	ᾰ̓πειροτελείου apeiroteleíou		ᾰ̓πειροτελείοιν apeiroteleíoin	ᾰ̓πειροτελείοιν apeiroteleíoin		ᾰ̓πειροτελείων apeiroteleíōn	ᾰ̓πειροτελείων apeiroteleíōn
Dative		ᾰ̓πειροτελείῳ apeiroteleíōi	ᾰ̓πειροτελείῳ apeiroteleíōi		ᾰ̓πειροτελείοιν apeiroteleíoin	ᾰ̓πειροτελείοιν apeiroteleíoin		ᾰ̓πειροτελείοις apeiroteleíois	ᾰ̓πειροτελείοις apeiroteleíois
Accusative		ᾰ̓πειροτέλειον apeirotéleion	ᾰ̓πειροτέλειον apeirotéleion		ᾰ̓πειροτελείω apeiroteleíō	ᾰ̓πειροτελείω apeiroteleíō		ᾰ̓πειροτελείους apeiroteleíous	ᾰ̓πειροτέλειᾰ apeirotéleia
Vocative		ᾰ̓πειροτέλειε apeirotéleie	ᾰ̓πειροτέλειον apeirotéleion		ᾰ̓πειροτελείω apeiroteleíō	ᾰ̓πειροτελείω apeiroteleíō		ᾰ̓πειροτέλειοι apeirotéleioi	ᾰ̓πειροτέλειᾰ apeirotéleia
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ᾰ̓πειροτελείως apeiroteleíōs			ᾰ̓πειροτελειότερος apeiroteleióteros			ᾰ̓πειροτελειότᾰτος apeiroteleiótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.