ἰσήλικος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /iˈsi.li.kos/ → /iˈsi.li.kos/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /iˈse̝.li.kos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈsi.li.kos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈsi.li.kos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈsi.li.kos/

Etymology 1

ἴσος (ísos) +‎ ἡλίκος (hēlíkos)

Adjective

ῐ̓σήλῐκος • (isḗlikos) m (feminine ῐ̓σήλῐκη, neuter ῐ̓σήλῐκον); first/second declension (Koine)

1. equal in magnitude
   • 280 BCE – 220 BCE, Philo of Byzantium, Belopoeica 91.21, (Here, τάφρος (táphros) as masculine, normally a feminine noun.):

     ἰσήλικος τάφρος

     isḗlikos táphros

2. equal in age
   • 412 CE – 485 CE, Proclus, Commentary on Plato's "Parmenides" p.944.S..alibi
   • C.E. 515–529, Damascius Diadochus, edited by Charles-Émile Ruelle, Ἀπορίαι καὶ λύσεις περὶ τῶν πρώτων ἀρχῶν εἰς τὸν Πλάτωνος Παρμενίδην [Problems and Solutions Concerning First Principles in Plato’s Parmenides], volume II of II, Paris: C. Klincksieck, bibliopola, published 1889, ¶ 316, page 183, lines 29–30:

     Ἆρα οὖν προσλήψεταί τι καὶ ἄλλο ἐν τοῖς ἑξῆς, οἷον τὸ ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον, τὸ ἴσον καὶ ἄνισον, τὸ νεώτερον καὶ πρεσβύτερον καὶ ἰσήλικον;

     Âra oûn proslḗpsetaí ti kaì állo en toîs hexês, hoîon tò hómoion kaì anómoion, tò íson kaì ánison, tò neṓteron kaì presbúteron kaì isḗlikon;

     (please add an English translation of this quotation)

Inflection

First and second declension of ῐ̓σήλῐκος; ῐ̓σηλῐ́κη; ῐ̓σήλῐκον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ῐ̓σήλῐκος isḗlikos	ῐ̓σηλῐ́κη isēlíkē	ῐ̓σήλῐκον isḗlikon		ῐ̓σηλῐ́κω isēlíkō	ῐ̓σηλῐ́κᾱ isēlíkā	ῐ̓σηλῐ́κω isēlíkō		ῐ̓σήλῐκοι isḗlikoi	ῐ̓σήλῐκαι isḗlikai	ῐ̓σήλῐκᾰ isḗlika
Genitive		ῐ̓σηλῐ́κου isēlíkou	ῐ̓σηλῐ́κης isēlíkēs	ῐ̓σηλῐ́κου isēlíkou		ῐ̓σηλῐ́κοιν isēlíkoin	ῐ̓σηλῐ́καιν isēlíkain	ῐ̓σηλῐ́κοιν isēlíkoin		ῐ̓σηλῐ́κων isēlíkōn	ῐ̓σηλῐ́κων isēlíkōn	ῐ̓σηλῐ́κων isēlíkōn
Dative		ῐ̓σηλῐ́κῳ isēlíkōi	ῐ̓σηλῐ́κῃ isēlíkēi	ῐ̓σηλῐ́κῳ isēlíkōi		ῐ̓σηλῐ́κοιν isēlíkoin	ῐ̓σηλῐ́καιν isēlíkain	ῐ̓σηλῐ́κοιν isēlíkoin		ῐ̓σηλῐ́κοις isēlíkois	ῐ̓σηλῐ́καις isēlíkais	ῐ̓σηλῐ́κοις isēlíkois
Accusative		ῐ̓σήλῐκον isḗlikon	ῐ̓σηλῐ́κην isēlíkēn	ῐ̓σήλῐκον isḗlikon		ῐ̓σηλῐ́κω isēlíkō	ῐ̓σηλῐ́κᾱ isēlíkā	ῐ̓σηλῐ́κω isēlíkō		ῐ̓σηλῐ́κους isēlíkous	ῐ̓σηλῐ́κᾱς isēlíkās	ῐ̓σήλῐκᾰ isḗlika
Vocative		ῐ̓σήλῐκε isḗlike	ῐ̓σηλῐ́κη isēlíkē	ῐ̓σήλῐκον isḗlikon		ῐ̓σηλῐ́κω isēlíkō	ῐ̓σηλῐ́κᾱ isēlíkā	ῐ̓σηλῐ́κω isēlíkō		ῐ̓σήλῐκοι isḗlikoi	ῐ̓σήλῐκαι isḗlikai	ῐ̓σήλῐκᾰ isḗlika
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ῐ̓σηλῐ́κως isēlíkōs				ῐ̓σηλῐκώτερος isēlikṓteros				ῐ̓σηλῐκώτᾰτος isēlikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Etymology 2

Inflectional form.

Adjective

ῐ̓σήλῐκος • (isḗlikos)

1. genitive singular masculine/feminine of ῐ̓σῆλῐξ (isêlix)

Further reading

• “ἰσήλῐκος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἰσήλικος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette