Wiktionary

ayrılıkçı

Turkish edit

Etymology edit

Derived from Ottoman Turkish آیریلق (ayrılıḳ, “separation, isolation, difference”),[1] from Ottoman Turkish آیری (ayrı, “apart, separate, alone”), from Proto-Turkic *adruk (“split, separate”), from *adïr- (“to separate”),[2][3] morphologically ayır- +‎ -ı +‎ -lık +‎ -çı.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /aj.ɾɯ.ɫɯkˈt͡ʃɯ/
  • Hyphenation: ay‧rı‧lık‧çı

Noun edit

ayrılıkçı (definite accusative ayrılıkçıyı, plural ayrılıkçılar)

  1. separatist
    Synonym: bölücü

Declension edit

Inflection
Nominative ayrılıkçı
Definite accusative ayrılıkçıyı
Singular Plural
Nominative ayrılıkçı ayrılıkçılar
Definite accusative ayrılıkçıyı ayrılıkçıları
Dative ayrılıkçıya ayrılıkçılara
Locative ayrılıkçıda ayrılıkçılarda
Ablative ayrılıkçıdan ayrılıkçılardan
Genitive ayrılıkçının ayrılıkçıların
Predicative forms
Singular Plural
1st singular ayrılıkçıyım ayrılıkçılarım
2nd singular ayrılıkçısın ayrılıkçılarsın
3rd singular ayrılıkçı
ayrılıkçıdır 		ayrılıkçılar
ayrılıkçılardır
1st plural ayrılıkçıyız ayrılıkçılarız
2nd plural ayrılıkçısınız ayrılıkçılarsınız
3rd plural ayrılıkçılar ayrılıkçılardır

References edit

  1. ^ Redhouse, James W. (1890) “آیریلق”, in A Turkish and English Lexicon‎[1], Constantinople: A. H. Boyajian, page 295
  2. ^ Starostin, Sergei, Dybo, Anna, Mudrak, Oleg (2003) “*adɨ-r-”, in Etymological dictionary of the Altaic languages (Handbuch der Orientalistik; VIII.8), Leiden, New York, Köln: E.J. Brill
  3. ^ Nişanyan, Sevan (2002–) “ayrı”, in Nişanyan Sözlük

Further reading edit

Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=ayrılıkçı&oldid=72691282"