conivens
Latin edit
Alternative forms edit
Etymology edit
Present participle of cōnīveō.
Participle edit
cōnīvēns (genitive cōnīventis); third-declension one-termination participle
Declension edit
Third-declension participle.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | cōnīvēns | cōnīventēs | cōnīventia | ||
Genitive | cōnīventis | cōnīventium | |||
Dative | cōnīventī | cōnīventibus | |||
Accusative | cōnīventem | cōnīvēns | cōnīventēs cōnīventīs |
cōnīventia | |
Ablative | cōnīvente cōnīventī1 |
cōnīventibus | |||
Vocative | cōnīvēns | cōnīventēs | cōnīventia |
1When used purely as an adjective.
Descendants edit
- Catalan: connivent
- French: connivent
- Galician: conivente
- Italian: connivente
- Occitan: connivent
- Portuguese: conivente
- Sicilian: cunniventi
- Spanish: connivente