conterminum
Latin edit
Etymology edit
Neuter substantive of conterminus (“adjoining, neighbouring”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /konˈter.mi.num/, [kɔn̪ˈt̪ɛrmɪnʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /konˈter.mi.num/, [kon̪ˈt̪ɛrminum]
Adjective edit
conterminum n (genitive conterminī); second declension
- a neighboring region
- a border
Declension edit
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | conterminum | contermina |
Genitive | conterminī | conterminōrum |
Dative | conterminō | conterminīs |
Accusative | conterminum | contermina |
Ablative | conterminō | conterminīs |
Vocative | conterminum | contermina |
References edit
- “conterminum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conterminum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers