Wiktionary

deklamator

Polish edit

Etymology edit

Borrowed from Latin dēclāmātor. By surface analysis, deklamować +‎ -ator.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /dɛk.laˈma.tɔr/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -atɔr
  • Syllabification: dek‧la‧ma‧tor

Noun edit

deklamator m pers (female equivalent deklamatorka)

  1. (literary) reciter, declaimer
    Synonym: recytator
  2. (literary, derogatory) declaimer, a person who makes big talk or empty promises

Declension edit

Declension of deklamator
singular plural
nominative deklamator deklamatorzy/deklamatory (deprecative)
genitive deklamatora deklamatorów
dative deklamatorowi deklamatorom
accusative deklamatora deklamatorów
instrumental deklamatorem deklamatorami
locative deklamatorze deklamatorach
vocative deklamatorze deklamatorzy

Derived terms edit

adjective
adverb
nouns

Related terms edit

adjective
adverb
nouns
verb

Further reading edit

  • deklamator in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • deklamator in Polish dictionaries at PWN
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=deklamator&oldid=72369299"