fimicolus
Latin edit
Etymology edit
fimus (“dung”) + colō (“I inhabit”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /fiˈmi.ko.lus/, [fɪˈmɪkɔɫ̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /fiˈmi.ko.lus/, [fiˈmiːkolus]
Adjective edit
fimicolus (feminine fimicola, neuter fimicolum); first/second-declension adjective
Usage notes edit
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | fimicolus | fimicola | fimicolum | fimicolī | fimicolae | fimicola | |
Genitive | fimicolī | fimicolae | fimicolī | fimicolōrum | fimicolārum | fimicolōrum | |
Dative | fimicolō | fimicolō | fimicolīs | ||||
Accusative | fimicolum | fimicolam | fimicolum | fimicolōs | fimicolās | fimicola | |
Ablative | fimicolō | fimicolā | fimicolō | fimicolīs | |||
Vocative | fimicole | fimicola | fimicolum | fimicolī | fimicolae | fimicola |
Related terms edit
Descendants edit
- English: fimicolous
- Spanish: fimícolo