hæna

See also: haena

Icelandic

Etymology

From Old Norse hœna, from Proto-Germanic *hōnijǭ, related to *hanjō, ultimately from Proto-Indo-European *kan- (“to sing”), *kana-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhaiːna/

  Rhymes: -aiːna

Noun

hæna f (genitive singular hænu, nominative plural hænur)

1. a hen, a chicken
2. (slang) a person who gets drunk from small amounts of alcohol

Derived terms

• páhæna

Related terms

• hani

Verb

hæna (weak verb, third-person singular past indicative hændi, supine hænt)

1. (transitive, governs the accusative) to lure, to attract

Conjugation

hæna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hæna
supine (sagnbót)		hænt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hænandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hæni	við hænum	present (nútíð)	ég hæni	við hænum
	þú hænir	þið hænið		þú hænir	þið hænið
	hann, hún, það hænir	þeir, þær, þau hæna		hann, hún, það hæni	þeir, þær, þau hæni
past (þátíð)	ég hændi	við hændum	past (þátíð)	ég hændi	við hændum
	þú hændir	þið hænduð		þú hændir	þið hænduð
	hann, hún, það hændi	þeir, þær, þau hændu		hann, hún, það hændi	þeir, þær, þau hændu
imperative (boðháttur)	hæn (þú)	hænið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hændu	hæniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hænast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hænast
supine (sagnbót)		hænst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hænandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hænist	við hænumst	present (nútíð)	ég hænist	við hænumst
	þú hænist	þið hænist		þú hænist	þið hænist
	hann, hún, það hænist	þeir, þær, þau hænast		hann, hún, það hænist	þeir, þær, þau hænist
past (þátíð)	ég hændist	við hændumst	past (þátíð)	ég hændist	við hændumst
	þú hændist	þið hændust		þú hændist	þið hændust
	hann, hún, það hændist	þeir, þær, þau hændust		hann, hún, það hændist	þeir, þær, þau hændust
imperative (boðháttur)	hænst (þú)	hænist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hænstu	hænisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hændur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hændur	hænd	hænt		hændir	hændar	hænd
accusative (þolfall)	hændan	hænda	hænt		hænda	hændar	hænd
dative (þágufall)	hændum	hændri	hændu		hændum	hændum	hændum
genitive (eignarfall)	hænds	hændrar	hænds		hændra	hændra	hændra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hændi	hænda	hænda		hændu	hændu	hændu
accusative (þolfall)	hænda	hændu	hænda		hændu	hændu	hændu
dative (þágufall)	hænda	hændu	hænda		hændu	hændu	hændu
genitive (eignarfall)	hænda	hændu	hænda		hændu	hændu	hændu

Derived terms

• hæna að sér
• hændur
• hændur að
• hænast að