koczownik

Polish

Etymology

From koczować +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /kɔˈt͡ʂɔv.ɲik/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔvɲik
• Syllabification: ko‧czow‧nik

Noun

koczownik m pers (female equivalent koczowniczka)

1. (anthropology) migrant, nomad, traveller (member of society or class who wander with their herds)

   Synonym: nomada

2. (colloquial) nomad (wanderer)

   Synonym: nomada

Declension

Declension of koczownik

	singular	plural
nominative	koczownik	koczownicy/koczowniki (deprecative)
genitive	koczownika	koczowników
dative	koczownikowi	koczownikom
accusative	koczownika	koczowników
instrumental	koczownikiem	koczownikami
locative	koczowniku	koczownikach
vocative	koczowniku	koczownicy

Derived terms

adjective

• koczowniczy

 

noun

• koczownictwo

 

Related terms

adjective

• koczowny

 

adverb

• koczowniczo

 

nouns

• koczowisko
• koczowniczość

 

verb

• koczować impf

 

Further reading

• koczownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• koczownik in Polish dictionaries at PWN